Sportieve Fietser

Het was harken, maar ik heb de top van de Col de la Madeleine gehaald! De supermooie beklimming aan de noordkant, waarin je 1600 hoogtemeters overbrugt, loopt door het bos, dorpjes en een woest landschap. Het zwaartepunt van de klim ligt in de tweede helft, dus het was zaak om op reserve te beginnen. Volgens mij is dat wel redelijk goed gegaan. Toch ging de tweede stuk van de col lastiger dan ik had verwacht. Hoe hoger je komt – de top ligt op 2000 meter hoogte – des te kaler de natuur wordt. Oftewel: vrij spel voor de wind. Ik had de wind dus tegen en dat viel wel tegen.
Maar eerlijk is eerlijk, ik was al een week verkouden (lekker hoor, op de eerste de beste dag richting Frankrijk kreeg ik keelpijn) en dat vreet energie. Toch gewoon maar een dag geprikt om te fietsen. Desnoods kotsend de berg op, maar dat viel gelukkig reuze mee, haha! Het was op de dag van de beklimming prachtig weer. Misschien wat aan de warme kant, maar dat was niet anders dan bij het fietsen op de Alpe d’Huez en de Mont Ventoux. Op de top was het deze keer wel koeler, dus bij aankomst meteen maar mijn regenjasje aangetrokken tegen de wind. Dat ik een week voor Frankrijk werd overvallen door buikgriep heeft ook allemaal niet geholpen. Op sommige stukken was het echt harken: 8, 9 en 10 procent tegen de wind in, dat is echt bikkelen. Mijn ‘doel’ om binnen de 2 uren boven te komen is niet gelukt, maar dat mag de pret zeker niet drukken. Ik heb genoten van de klim, echt een prachtberg!
Hier de foto’s:

Al mijn blogs over de Col de la Madeleine