Sportieve Fietser

Bibberend op de fiets tijdens de laatste kilometers van de Cormet de Roselend, een echte col de in Franse Alpen. De top op ruim 1900 meter en ik ben de oostkant opgefietst vanuit Bourg-Saint-Maurice. Een hele fraaie klim, die begint in het bos en eindigt in de karakteristieke kale alpenweides. Koeien met grote bellen om maken het plaatje compleet. Qua percentages valt de Roselend via deze kant in ieder geval reuze mee. De haarspeldbochten in het bos zijn heerlijk! Ik mocht de berg beklimmen met regen.

Bij de start viel de neerslag nog wel mee en was het nog zo’n 20 graden. Toch maar arm- en beenstukken aan want we hadden net nog op de top van de Petit-Saint-Bernard gestaan, op dik 2100 meter hoogte, waar het maar een paar graden boven nul was. Ook het regenjasje alvast aan. Dat betekende wel dat ik het lekker warm had in het bos. Daar zitten ook de steilere stukken van de klim, met percentages van 9 procent op de mooie fietspalen in de berm.

Iets over de helft zat het lastige stuk er op en maakte ik me op om eens flink de gaskraan open te zetten. De verkoudheid die me op de Madeleine nog bezighield was zo goed als weg en ik had zin om eens met krachten te smijten. En dat heb ik gedaan! Al ging het heel anders dan ik had gehoopt. Uit het bos, op de kale stukken (met tussen de mist/wolken door geweldige rotspartijen en uitzichten) stond er een ijskoude wind.

In het bos had ik nog de mouwtjes opgestroopt en het regenjasje wat open geritst en zelfs nog even overwogen om kleren echt uit te doen. Daar zag ik vanaf toen ik al eens getrakteerd werd op een koude windvlaag. En dat was echt een voorbode op wat komen ging. Harde regen in het gezicht en die koude wind erbij, ik zat echt rillend op de fiets.

Ook deze berg werd zo echt afzien. Geen verkeer meer gezien na het bos. Geen auto’s, geen andere fietsers meer. Gelukkig zo nu en dan mijn vrouw als supporter/soigneur aan de kant met de auto. Verder een verlaten berg. Desolaat is denk ik het juiste woord.

Trouwens, niet helemaal verlaten want ik zag nog net een bruine pluimstaat van een een of ander wild beest de berg in spatten. Benieuwd wat dat is geweest! Maar goed, wat was ik blij dat ik boven was. Al was daar helemaal niks te beleven. Geen leuke souvenir van de klim. Gelukkig zijn er nog de foto’s: