Sportieve Fietser

Het moest niet al te makkelijk worden, dat rondje door Limburg. Met 1100 hoogtemeters heb ik daarvoor mijn best gedaan! Vanwege fikse regenval werden die Limburgse afdalingen soms toch wel wat link. Ik zat toch niet helemaal lekker op de fiets met mijn nieuwe remblokjes. Veel herrie tijdens het remmen en ik had het idee dat de velgen er niet blij mee waren. Van de blokjes is nu weinig meer over door al die regen.
Na vertrek in Maastricht al meteen een dikke bui over me heen. Maar, eerlijk is eerlijk, ik heb even geschuild. Ik checkte namelijk mijn remblokjes, want die maakten zo’n kabaal, en ik besloot nog even onder het afdakje te blijven staan. Ergens op een kruising, ergens in Limburg. Het was er al snel nat en donker. Weer op de fiets gestapt toen het iets minder hard regende. Meteen verkeerd gereden natuurlijk waardoor ik de Bergstraat niet heb gefietst. Maar tijdens de omweg wel de Banholtergrubbe gepakt (wie kent het niet?).

Gelukkig had ik de route vooraf in mijn smartphone gezet want anders had ik de papieren kaart moeten gebruiken, en die was al snel nat. En op de helft van het rondje was ik deze kaart ook al kwijt. Maar goed, misschien toch ooit maar zo’n gps-ding van Garmin op mijn stuur, want ik stond om de haverklap stil om de route te bekijken. Dat was toch echt nodig!

Ook in Vaals stond ik stil. En het leek er even op dat de tocht er op zat. Door wat geklungel met schakelen klapte mijn ketting half dubbel en kwam deze vast te zitten tussen de kettingbladen. Met mijn handen kon ik het niet goed krijgen. Door aan het pedaal te rukken schoot de ketting gelukkig los en kon ik door.

Hoogtepunt
Hoogtepunt was de beklimming van Camerig, de versie van BIG (een selectie van de 1000 mooiste beklimmingen van Europa) onder de naam Vijlenerbos. Een mooi stijgingspercentage, een paar kilometer achter elkaar klimmen met een mooie slinger in het bos. Genieten dus! Andere varianten om de Camerig te beklimmen heb ik overgeslagen. Ik wilde deze remblokjes niet al te veel op de proef stellen. Ik ben in mijn gemakje naar boven gefietst. Ik wilde eens de krachten sparen en dus verdelen. Volgens mij prima gelukt. De afstand van 92 kilometer was dan geen enkel probleem. Ik had het nog wel een paar uurtjes kunnen verlengen met het nodige klimwerk! Trouwens, een andere klim die elke keer weer de moeite waard is, is de Loorberg. Over mooi asfalt en een lekkere bocht is het goed toeven op de racefiets.

BIG’s

Naast Vijlenerbos ook nog het Drielandenpunt (Vaalserberg) en Oude Huls als BIG-beklimming gedaan. Leuke klimmetjes, maar meer ook niet. Oude Huls is best zwaar, maar niet echt mooi. De eerder genoemde Loorberg had van mij wel op de BIG-lijst namens Nederland mogen staan. Maar goed, alle 10 Nederlandse BIG-beklimmingen heb ik nu gehad.

De Vijlenberg ging overigens niet door. Deze korte kuitenbijter met een uitschieter naar een stuk van 17 procent heb ik laten schieten. Er stonden wel hele duidelijk nieuwe verbodsborden. En er kwam een stroom wandelaars naar beneden. Tja, dan maar een stukje omgereden om via Vijlen om boven te komen.

Maar aan kuitenbijters geen gebrek! De Doode Man en de Brakkeberg ook nog gedaan. De Doode Man, dat is wel even zwoegen hoor. Het was opnieuw zoeken naar een fatsoenlijke weg richting de voet van de Brakkeberg. Hekken op plekken waar een weg moet zijn of een een of ander onverhard pad met stenen. Uiteindelijk de Vogelzangweg zelf maar afgedaald, fiets omgedraaid en weer omhoog gefietst. Daarna via de Sint Antoniusbank terug naar Maastricht. Een mooie dag ondanks de natheid.