Sportieve Fietser

Filmpjes van wielrenners die een berg afdalen blijven me boeien. Vooral als dit gebeurt op voor mij bekende giganten zoals de Col de la Madeleine. Met zo’n Go Pro-camera op de helm zit je op de eerste rij. Niet elke wielrenner heeft goed afdalen onder de knie. Voor de duidelijkheid: ik heb geen fatsoenlijke afdaling op mijn naam staan. Ik bouw dit rustig op om vertrouwd te raken met de steeds hogere snelheden op mijn twee dunne bandjes. Afgelopen zomer een paar kilometer met zo’n 7 procent (Valmorel) afgedaald. Super mooi! De volgende keer wordt het tijd om tot het dal af te zakken.

Bochtenwerk
Maar wat is nou goed afdalen? Voor mij als sportieve fietser is veiligheid het meest belangrijk. Geen onnodige risico’s nemen. Ervaring in het afdalen lijkt me dan dus het meest van belang. Maar er moet een eerste keer zijn dat je op de top van een Alpencol staat en de remmen los laat. Alles komt op het bochtenwerk aan. Hoe lang druk je de remmen in, wanneer laat je ze weer los en hoe snijd je zo’n bocht nou aan? Sommige profrenners beheersen dit uitstekend, zoals Samuel Sánchez. Hij maakt er echt kunst van. Maar wanneer wordt het gekkenwerk?

In het filmpje gaat de fietser vanaf zo’n 54 seconden echt los. Blijkbaar op de dag van een Touretappe kiest hij ervoor om de Col de la Madeleine af te dalen. Lijkt mij sowieso al veel te druk! Nou is dit filmpje versneld afgespeeld, maar dat neemt niet weg dat auto’s en andere fietsers rechts en links worden ingehaald. Tis wel spectaculair, maar echt gekkenwerk met al die mensen die over de weg lopen en campers die dwars over de weg staan om te keren. Een van de reacties luidt dan ook: i can’t believe you’re not dead.