Sportieve Fietser

Geen afrekening midden op straat, geen lijk in de kofferbak. Nee, geen paardenkop in een bed gelegd. Ik zit niet bij de maffia, maar mag me wel godfather noemen. In ieder geval van het Drielandenpunt. Volgens de regels van online fietsclub Challenge BIG moet je daarvoor 25 keer op een dag deze klim volbrengen op de fiets. Er zijn in Nederland nog 9 beklimmingen waarvan je godfather kan worden, maar het Drielandenpunt leek mij de meest geschikte uitdaging tijdens ons bezoek aan Limburg. Het Drielandenpunt ligt op de Vaalserberg, het hoogste punt van Nederland.

Op vrijdag zijn we aangekomen in Valkenburg voor ruim een week wielrennen: kijken naar het WK en zelf rondjes fietsen. Op zaterdag direct maar de uitdaging aangegaan. Rond 8.15 uur ben ik vertrokken vanaf het appartement. Het was nog fris, maar later zou het warmer worden. Beenstukken aan en mijn ’tussenjas’, voor temperaturen tussen 10 en 15 graden.

Rond 9.00 uur bij het officiële vertrekpunt in Vaals aangekomen bij de Nieuwe Hertogenweg. En daar sta je dan. Het is nog rustig en je weet dat je 25 keer naar boven moet. Het wordt eentonig en zwaar. En hoe lang duurt het voordat het echt lastig wordt? Een vraag waar je niet al te lang stil bij moet blijven staan. Gewoon maar beginnen. Krachten zo veel mogelijk verdelen (lees: sparen), dus op souplesse omhoog. Op een niet te zwaar verzet.

Allemaal leuk en aardig om krachten te sparen, maar dat brengt wel met zich mee dat velen sneller omhoog gaan. Ik weet dat ik op z’n minst kan aanhaken, maar dat zou niet verstandig zijn. Ik moet immers 25 keer omhoog. Maar het is wel flink op mijn tanden bijten…

Nog een keer de cijfers:
Vanaf Vaals: 3,1 kilometer; 139 hoogtemeters; gemiddeld 4,5%, max 9%
Vanaf Gemmenich: 1,6 kilometer; 95 hoogtemeters; gemiddeld 5,9%, max 8%

De echte klim vanaf Vaals is eigenlijk korter maar het vlakke/vals plat boven telt mee tot het Drielandenpunt, dat dicht bij de afdaling aan de Belgische kant ligt.
Wat is de bedoeling? Ik begin in Vaals, fiets omhoog, daal af naar Gemmenich in België, keer m’n fiets om, ga weer omhoog, afdalen naar Vaals. Enzovoort.

Bovenop is het nog lekker rustig, ik kan daar goed doorfietsen. Ik heb de klim aan de Nederlandse kant al eens eerder gedaan en leer em nu weer kennen. In het begin zit een gemeen stukje. De klim vanuit Gemmenich is zeer fraai. Ook door het bos, op mooi asfalt. Na een leuk tunneltje begint het echt omhoog te lopen. Onderweg kort een mooi uitzicht op het spoor en treinen die onder je door, door de berg rijden. Twee mooie haarspeldbochten:

De zevende klim, de vierde uit Vaals, heb ik het eerste momentje waarop het zwaar gaat. Oei, dat lijkt me wat te vroeg. Na elke 5 beklimmingen neem ik bovenop pauze. Nog 3 dus en dan maar eens kijken hoe het gaat. In die pauze besluit ik het iets anders te gaan doen. De klim vanuit Vaals laat ik voor wat het is en ik ga alleen op en af de Belgische kant. Deze beklimming is gelijkmatiger en dat ligt me die dag beter. Nog 15 keer dus. De beenstukken gaan uit en ik wissel van fietsshirt.

Het wordt ook snel eentoniger. Maar ook drukker. Boven en onderweg is het drukker. Helaas is er een Landrover/Range Rover-dag met ruim honderd van dit soort auto’s die in groepjes naar beneden gaan. Vervelend tijdens het afdalen, omdat je op de fiets dan sneller gaat.

Een vrijgezellenfeest, waarbij de aanstaande bruidegom verkleed in een skelter moet afdalen, zorgt wel voor een welkome afleiding. Zijn beschonken vrienden staan onderweg om hem aan te moedigen, maar juichen ook voor mij.

Deze 5 beklimmingen zijn voor mij het zwaarst. Natuurlijk denk je er aan om te stoppen, maar wat heeft dat voor zin? Dan heb ik alles voor niks gedaan. Nee, ik moet dus door. Het gaat alleen steeds trager. Boven trek ik steeds mijn regen/windjack aan om niet teveel af te koelen in de afdaling. Zo warm is het dus niet. Na nummer 15 kan ik langzamerhand aftellen. Het kleinste verzet moet ik steeds vaker gebruiken. Zoveel hoogtemeters heb ik nog niet eerder op een dag gefietst. De krachten die ik nog heb, moet ik blijven verdelen. Blijven eten, ook al heb ik geen trek meer. Na nummer 19 weer even stoppen. Moet kunnen, nog 6 te gaan.

Meer en meer fietsers onderweg, en dat is een leuke afleiding. Ik leer de route nu echt kennen. Ik weet waar het wat vlakker gaat en waar ik dus kan herstellen. Het blijft trouwens uitkijken in een van de haarspeldbochten waar veel stukjes glas liggen. Uiteindelijk rijd ik niet lek, in tegenstelling tot twee mountainbikers die ik aan de kant heb zien staan.

Na nummer 22 de laatste stop. Nog 3! Ik ga het redden. Dat kan toch niet missen? Mijn vrouw zegt zo eten en een fles Coca Cola (met suiker!) te halen. Goede vooruitzichten. Niet te lang rusten, gewoon maar weer naar beneden en weer gaan. De laatste keer omhoog is niet speciaal. Het is een mooie beklimming, maar ik ben blij dat ik hem nu achter me laat. Ruim 2600 hoogtemeters en 131 kilometer op de teller verder.

Ik ben opgenomen in het overzicht van de godfathers. Check het hier!

Klim 3 (vanuit Vaals) en klim 4 (vanuit Gemmenich) heb ik opgenomen met de helmcamera. Vanaf 8.30 de afdaling naar Gemmenich in België. Daarna (13.00) weer omhoog naar het Drielandenpunt en weer afdalen (24.00) naar Vaals.