Sportieve Fietser

Snel terug in Vielsalm. Nu richting Trois-Ponts. Voor de kerk in Grand-Halleux rechtsaf voor de Côte de Wanne. Je moet meteen flink aan de bak maar deze inspanning hoort nog niet bij de ‘Wanne’. Je daalt zelfs weer af. Mannen werken aan de weg en zien weer zo’n sukkel op de fiets.

Dan begint het. Je ziet wel dat het omhoog loopt maar volgens de benen is het steiler. Ik heb deze beklimming toch onderschat ondanks haar grote naam. Bijna bij het bos, het wordt makkelijker. Het is ook warm aan het worden. De zon breekt door. De jas open. Ik heb mijn winterjas gekozen, want het was koud vanochtend en volgens de voorspellingen zou het pas aan het eind van de middag 14 graden zijn. En geen zon. Uiteindelijk blij met mijn kledingkeuze, mede gelet op de afdalingen.

Col du Stockeu

Op de top, bij de streep, een plaspauze. Nu afdalen naar Stavelot. Daar begint de verschrikkelijke Col du Stockeu, de klim van Eddy Merckx. Eerst nog oppassen geblazen bij de afdaling. Ik vlieg naar beneden. Een smal weggetje, geen overzicht. Scherpe bochten. Veel remmen, jammer. Mooie verlaten route naar Stavelot. Onderaan de volgende klim het bord Stele Eddy Merckx.

De weg omhoog lijkt mee te vallen maar ik weet dat het verderop echt gaat gebeuren. Ik neem nog een slok, zet me schrap en begin er aan. Dik twee kilometer, gemiddeld 10 procent, uitschieters naar 21 procent.

Tot die ellende zit ik in het zadel. Daarna wordt het zwoegen. De Wanne nog vers in de benen. Voorbij het monument van Merckx. vanaf nu zou het minder zwaar moeten worden. Dat vind ik tegenvallen. Het blijft oplopen en herstel is er nog niet geweest. In de verte een fietser met een auto ernaast. Ik loop rap in. Mooi, een richtpunt om naartoe te rijden. De fietser stopt bij het bord Col du Stockeu. Maar daar ben je nog net niet boven. Ik fiets door en stop 100 meter later. Echt op de top. Ik probeer er zo fris mogelijk uit te zien wanneer de ander samen met de auto verdergaat.

Ik zak af naar het bord voor de foto.

Nu afdalen naar Stavelot. Bij het monument even stoppen voor een foto.

Ik mag nu alleen rechts, eenrichtingsverkeer. Steil is het. Ik besluit halverwege even te stoppen om mijn velgen te laten afkoelen.

Haute Levée

Een hond blaft verderop. Daar moet ik zo nog langs. Ik houd niet van blaffende honden. Het beest zit achter een hek, ik heb er gelukkig geen last van. Ik ben snel in Stavelot. Kasseien, ik hobbel alle kanten op. Ik zoek en vind de weg naar Francorchamps, bekend van het Formule 1-circuit. Haute Levée heet deze weg/klim. Poeh valt niet mee. Betonmuurtjes in het midden van de weg maken het erg smal.

Het wegdek blijft maar stijgen. Ergens in het bos moet ik linksaf. Ik herken het gele hek van Streetview. Er staan geen verkeersborden. Hier links. Een afdaling! Ik heb snel de doorsteek gemaakt naar de weg tussen Ruy en Francorchamps. In Ruy moet ik rechtsaf voor bekende Col du Rosier.

Een prachtige beklimming. In het begin is het wat zoeken naar een ritme, maar zodra ik deze vind, fiets ik soepel omhoog. Het gevoel dat ik dit nog tientallen kilometers vol kan houden. Hier betaalt mijn trainingsarbeid zich uit. Ik heb niet veel op explosiviteit getraind maar heb wel meer inhoud.

Boven nog even rechtsaf om de klim netjes tot de streep op de top af te maken.

Les Hézalles

Omkeren en zoveel mogelijk afdalen. Hier had ik me op verheugd. Een mooie brede weg. Genieten. Via Coo kom ik aan in Trois-Ponts. Het venijn zit in de staart. Dat wist ik van tevoren. Les Hézalles heet het slotstuk. Een hele zware jongen. Ik stop onderaan nog even. Ik zie dat de weg stijgt maar ver kan ik het asfalt niet zien.

Geen Streetview maar wel foto’s tegengekomen van fietsers op een muur. Helaas had de batterij van mijn GoPro-camera op de fiets het al begeven vóór deze laatste klim… Een lokale Jean-Jacques zwaait nog naar me. Weer een gek. Ik zie het hem denken. Jas los, daar ga ik. Na de knik zie ik het: Les Hézalles. Geen idee wat het betekent. Ik vermoed: de hel. Dit is het zwaarste waar ik ooit heb gefietst. De eerdere hoogtemeters van de dag beginnen direct mee te tellen. Ja, een bocht. Ik minder ‘vaart’, pak de buitenkant en kijk naar rechts. Ik vloek, de weg gaat hierna vrolijk verder omhoog. Geen zicht op een vlakker stukje. Ik worstel mezelf naar boven. Het houdt niet op. Bij de splitsing moet ik links, daarna nog een keer. Het zwaarste is achter de rug.

In Bergîval moet ik linksaf, ik volg namelijk de officiële route van Challenge-BIG. Het stopt straks ergens in the middle of nowhere en ik heb foto’s gezien van een onverhard pad. Zal wel meevallen. De weg blijft stijgen. Inderdaad is dit in het midden van nergens. Fiets nu door het bos. Als dit niet de juiste afslag is, dan ben ik verdwaald, realiseer ik me. Ik verwacht hier ook niet veel bereik met mijn telefoon. Gewoon maar doortrappen dus. De top. Een mooi bos met een deken van mos. Het toch al niet beste asfalt houdt inderdaad echt op. De weg bestaat nu uit stenen.

Onmogelijk om daarover te fietsen. Ik probeer het gras van de berm. Ook niks. Fiets over de schouder en lopen maar. Het duurt niet lang en er ligt weer asfalt. Na nog twee stroken met stenen kan ik echt weer fietsen. Afdalen. Echt gekkenwerk. Steil naar beneden over een smalle, slechte weg. Een duikvlucht. Ik wil even pauzeren maar plots is het ergste achter de rug. Niet fijn. Maar gered! Ik kom weer op de grote weg naar Vielsalm. Nog 7 kilometer. Ondanks de vermoeidheid trap ik soepeltjes naar ‘huis’. Met 5 beklimmingen van Challenge-BIG op zak. En zo’n 1700 hoogtemeters.