Sportieve Fietser

De koninginnerit in de Vogezen: 4 cols in 103 kilometer. Laat ik meteen maar eerlijk zijn: het is niet helemaal gelukt… Maar dat geeft niks, ik heb weer een hoop geleerd. Met mijn trouwe fiets weer een hoop beleefd!

Ballon de Servance

De dag begon ’s ochtends in Le Thillot. Daar was de start voor de eerste beklimming: Ballon de Servance.

Op reserve rijden was mijn opdracht en dat lukte volgens mij aardig. Deze klim is wel erg onregelmatig. Het was die ochtend nat en rustig op de weg. Vooral na de afslag op de Col des Croix. Op de top bleek er toch geen sprake te zijn van eenrichtingsverkeer op de andere kant van de berg. Gelukkig geen tegenliggers op dit weggetje. De stilte en de laaghangende bewolking maakte het een mooie eerste beklimming. Aan de rechterkant soms doorkijkjes naar de rest van de Vogezen.

Op de top is niet zoveel te beleven, het is geen grote pas. Wel drie Franse gezinnen aan het picknicken. Ik eet een Snelle Jelle, maak een foto en zet de camera weer aan voor de afdaling.

Deze is op sommige plekken wel lastig. Je kunt niet ver voor je kijken dus je hebt geen idee van auto’s die van de andere kant komen. Deze kwamen niet gelukkig. Asfalt was nat, dus extra oppassen. Vanaf de Col des Croix heb je een brede weg en kun je heerlijk dalen.

Ballon d’Alsace

In Le Thillot rechtsaf naar Saint-Maurice-sur-Moselle, waar de Ballon d’Alsace begint. Een niet zo boeiende route naar de voet van deze klassieke klim. Zo’n 10 kilometer klimmen met gemiddeld 7 procent. Volgens mij is het continu 7 procent. Nergens steiler of vlakker, dus amper kans op herstel, misschien in een paar bochten. Heerlijk begin maar uiteindelijk is het wat eentonig. Mag ik dat zeggen?

Boven was het rustig, duidelijk geen terrasweer vandaag. De koelste dag van onze vakantie. In een restaurant/winkel koop ik twee flesjes Coca Cola. Komt altijd van pas!

Dezelfde weg afdalen maar weer. Ik merk dat ik vermoeid begin te raken. Het afdalen vreet blijkbaar ook energie. Geen superbenen vandaag dus.

Petit-Drumont

Op naar Bussang om daarna, net voor de top van de Col de Bussang, linksaf te slaan voor de Petit-Drumont. Dit zou de cruciale klim worden, dat wist ik van tevoren. Deze laten lopen, dan zou ik de finish zeker halen. Trouwens, een erg grote weg na Saint-Maurice-sur-Moselle. Drie rijbanen en de vrachtwagens denderen met hoge snelheden langs je. Daar heb je op de Petit-Drumont geen last van. Daar mag je maar met 50 kilometer per uur naar boven. Het is geen weer voor de paragliders dus nauwelijks verkeer. Vijf kilometer met gemiddeld bijna 9 procent. Het is echt aftellen vanaf de start. Je kruipt omhoog, het is gemeen. Net onder de top nog een belachelijk haarspeldbochtje. Wat een percentages!

Bovenop voel ik drie drie bergen duidelijk in de benen. Ik loop achter op mijn tijdschema. Ik twijfel voor het eerst of ik straks nog wel de Grand Ballon fatsoenlijk op kom. Eten, drinken en weer naar beneden. Na tweehonderd meter de Col de Bussang, die je vervolgens afdaalt naar Kruth. Het is nu rustig en ik profiteer van de mooie, brede weg in de fraaie bochten van de afdaling. Tot Willer-sur-Thur, waar de Grand Ballon begint, is het niet goed fietsen. Een soort van fietspad. Geen idee of dat verplicht is. Het is een stoep. Ik fiets er soms over, als het op de weg wat drukker is. Ik voel aan mijn benen dat ze op zijn. De koek is op. Maar ik moet de Grand Ballon nog doen! En daar begin ik dan ook aan.

Grand Ballon

De aanvang is gelukkig eenvoudig en ik heb nog wel wat hoop op een goede afloop. Kijken waar het schip strandt zeg maar. Zodra het wat steiler wordt, slaat de verzuring toe. Mijn benen willen niet meer. Maar dit is de Grand Ballon, die moet ik halen! Staat op mijn verlanglijst, als één van de vijftien. En de klim is eigenlijk niet heel lastig. In Goldbach moet ik stoppen. Dat is slikken. Ik stuur een bericht naar mijn vrouw, die met onze zoon op de top op mij staat te wachten. Ik meld dat ik het moeilijk heb.
De verzuring trekt amper uit mijn benen. Ik vraag me af waar het is misgegaan. Ik heb me gespaard eerder vandaag. En toch lukt het niet… Ik stap weer op de fiets, eventjes gaat het wat beter. Dat duurt niet lang. Ik besef dat ik het echt niet ga halen vandaag. Ik stop voor een tweede keer. Ik besef het: ik haal het niet. Ik besluit door te harken tot Col Amic. In ieder geval een finish op een col… Zeven kilometer voor de beoogde finish. Ik zet daar de fiets tegen een hek en ga zitten op een bankje.

Kom me maar halen, sms ik naar boven. Ik drink mijn bidon cola leeg en maak in gebrekkig Duits een praatje met een Fransman. ‘Kaput’ zeg ik hem. Hij lacht wat en vertelt dat hij voor het eerst weer op de fiets zit na een blessure. Maar ik heb mijn plan al getrokken. De vierde rit heb ik al geschrapt. Daarvoor in de plaats komt een klimtijdrit op de Grand Ballon. Ik moet em halen!

Toch ben ik tevreden. Bijna 100 kilometer, 4 cols en een hele bak aan hoogtemeters. En op deze manier had ik ook niet de top van de Grand Ballon willen bereiken. Na een lange pauze op de Col Amic was het vast wel gelukt, maar dat is voor mij geen fietsen.

De cijfers

Fietscomputer: 98 km en 2425 hoogtemeters
Strava: