Sportieve Fietser

De eerste echte hoogtemeters van dit seizoen zitten in de benen. De jaarlijkse trip naar Limburg was afgelopen zondag goed voor ruim 900 hoogtemeters in exact 60 kilometer. Gezien mijn voorbereiding zat er misschien wat te weinig rust in de serie met Schey, Loorberg, Camerig, Pas van de Wolfhaag en het Drielandenpunt. Normaal geen probleem maar dit jaar mis ik nogal wat trainingskilometers. Ik had op het dubbele aantal fietskilometers kunnen zitten, maar ik ben al heel vaak gewoon niet fit geweest. Naast een hele hoop energie, kostte me zeker al 500 kilometer. Vorig jaar had ik zelfs al 1000 kilometer meer gefietst dan dit jaar. Toen fietste ik lachend 25 keer de Dodemansweg op in een dag. Nu vond ik 8 beklimmingen wel genoeg. Ik had er 9 gepland, maar heb de Fromberg laten schieten. Na de moeizame combinatie Kruisberg-Eyserbosweg wilde ik alle krachten bewaren voor mijn angstgegner: Keutenberg.

Mijn eerste beklimming was voor mij nieuw: Schey. Vooral het begin is steil, daarna liep het mooi door omhoog. Leuk weggetje:

Na de levensgevaarlijke afdaling van de Schilbergerweg naar Slenaken mocht ik me opmaken voor de mooie Loorberg, Camerig en het Drielandenpunt. De Loorberg en Camerig gingen redelijk. Vooral op de Loorberg heel veel last van racende motoren.

Voor Gemmenich, waar de klim naar Drielandenpunt begint, nog de Pas van de Wolfhaag over gefietst. Niet echt wat. Een drukke weg waarna je – met auto’s in je nek – niet met goed fatsoen links kunt afslaan voor de weg naar het Drielandenpunt. Deze beklimming ken ik goed als godfather. Maar helaas is er een ware kaalslag geweest. Ik kan het geen klim door het bos meer noemen… De klim zelf blijft lekker, met die twee vermakelijke haarspeldbochten.

Rechts het pittoreske startpunt voor de klim naar het Drielandenpunt. Links de afdaling vanaf Pas van de Wolfhaag:

Onderweg na Vijlen:

De Kruisberg viel me tegen. Ik mis nu dat explosieve. En dan wordt de Kruisberg echt harken. Dat geldt natuurlijk ook voor de volgende: Eyserbosweg. Viel me allemaal niet mee, waardoor ik besloot geen enkele kracht meer te verspillen op de overigens relatief eenvoudige Fromberg. Want ik kon alle energie nog wel gebruiken voor de Keutenberg. En daar lag voor mij ook de finish. Al met al geen topprestatie, maar ik ben heel blij dat ik in ieder geval fit was om in Limburg te fietsen. En ik heb er echt van genoten. En daar draait het allemaal om! Hopelijk blijf ik fit en kan ik nu echt gaan trainen voor de doelen van dit jaar: Col du Galibier en Col de l’Iseran.

Een dag later, vanaf de (eerste) top van de Keutenberg: