Sportieve Fietser

De Col du Télégraphe is druk en aan de saaie kant. Iets na achten fiets ik er, op weg maar het hoofddoel van dit jaar: Col du Galibier, nummer 2 van mijn verlanglijst. Deze col telt de meeste hoogtemeters van alle bergen in Frankrijk en dat komt met name omdat de beklimming van de Télégraphe wordt meegerekend. Twee voor de prijs van één! We zijn vroeg van ons vakantieadres vertrokken – wekker op 6.00 uur – want het wordt weer een dag van 35 graden. Om 8.00 uur is het al 25 graden. Het asfalt van de Télégraphe is over het algemeen goed en het stijgingspercentage constant. Ik zit al vrij snel in een lekker ritme maar besluit het toch iets rustiger aan te gaan doen. Moet krachten sparen voor de Galibier. Ik haal vrij veel volk in, dat fietst altijd lekker. Na de eerste kilometers rond de 8 procent wordt het iets minder steil en helaas wordt het ook wat onregelmatiger. Ik verwerk de kilometers prima en besef dat dit een goede dag is. Een hartslag rond de 150, nog veel reserves! Steady state-alert!

De rit naar de top is lang dus even het profieltje van CyclingCols in stukken op mijn fiets geplakt.

Strava: aan.

De col is open. Altijd meegenomen!

De brug over, we gaan er aan beginnen!

9 uur en nu al 34 graden.

Je fietst op de Télégraphe bijna continu door het bos en ik had daar erg last van vliegen. Ze zitten op mijn hand, arm, bril, gezicht en weet ik niet al waar. Heel vervelend in ieder geval. Ik sla ze steeds van me af. Waar veel andere fietsers even stoppen, op de top van de Télégraphe, ga ik meteen de eenvoudige afdaling in naar Valloire. Die plaats is wat onoverzichtelijk. Waar staan de borden richting de Galibier? Ik zie ze niet. Maar ik wist van Streetview dat je rechtdoor moet fietsen, over een vervelend stuk met grote stenen. Na Valloire zijn er weer borden en ook de Galibier staat er op. Er volgt een wat makkelijke kilometer, een prima gelegenheid om wat ferme happen te nemen van mijn ontbijtkoek.

Nog wat eten, drinken en een lekker tempo blijven draaien. Na vier wat lastigere kilometers kom ik bij Plan Lachat. Het laatste ‘rustpunt’ van 6 procent – volgens de milestone langs de kant van de weg. Daarna volgen 8 zware kilometers. Ik ben er klaar voor. Ik heb er zin in. Dit is een mooie dag mensen.

Het slot van de Galibier is werkelijk prachtig, wat een omgeving! Het maakt de lelijke skidorpen onderweg meer dan goed. Al snel zit je boven de 2000 metergrens, de vliegen zijn er ook weer en de temperatuur begint – iets – te zakken. Zweetdruppels prikken in mijn ogen. Ik doe mijn zonnebril even af om mijn ogen droog te wrijven. Percentages van 8 en 9. Ik bereid me voor op de echt steile stukken, maar die komen niet. Mijn benen voelen goed en krijgen de pedalen goed rond. Een beetje tegenwind maakt de slotfase wel zwaarder, maar ik rijd deze gigant meer dan prima naar boven.

Het is druk met fietsers op weg naar de top van de Galibier. Ik heb er tientallen ingehaald, vooral veel oude krijgers. Zo’n 3 à 4 kilometer voor het einde rijdt een man in BMC-kleren mij voorbij. Hij gaat snel, ik besluit niet eventjes aan te haken. Ik wil mezelf niet nu opblazen. Bij de Galibier-tunnel gaat de laatste kilometer in, waarvan de eerste 500 meter lastig zijn. Daarna is het binnen.

Prikneus

Ik heb echt heel veel last van vliegen. Ze gaan constant op mijn gezicht zitten en ik blijf ze van me af slaan. Op de opnames van de GoPro-camera kun je dat goed zien na 48 minuten. Nog even alles eruit knallen en ik bereik voldaan de top. Dik tevreden over mijn rit. Ik krijg nog even een zogeheten prikneus als ik aan de laatste zes maanden terugdenk. In de periode waarin ik me probeerde voor te bereiden op de Galibier ben ik twee keer flink ziek geweest en was ik heel vaak verkouden. Ik raakte heel ongezond veel kilo’s kwijt. Nachten liggen hoesten en niet geslapen. Op veel potentiële fietsdagen bleef Strava uit. Ben ook nog van de trap gevallen – au – en raakte mijn baan kwijt – AU. Het zat niet mee, maar mijn thuis is veel te sterk om het hoofd te laten hangen. Dit was mijn doel. En ik was deze dag ijzersterk.

Tijdens de koortsnachten half mei – ik viel onder de categorie ‘vaatdoek’ – moest ik er niet aan denken om te fietsen. Laat staan in de bergen! Zodra ik weer fit was heb ik de draad weer opgepakt en heb ik nog een aantal weken goed kunnen trainen. Niet veel kilometers maar wel een mooi trainingsritme en veel fietsplezier. Dit jaar zelfs nog geen 100+ gereden. Dat moet volgend jaar anders. De Pyreneeën komen er aan! De beklimming van de Col du Galibier via de Col du Télégraphe geeft in ieder geval moed!

Hier kwam ik vandaan.

Zicht op restaurant, een kilometer onder de top.

Afdaling richting de Col du Lautaret.

Wat een gekkenhuis op de top…

Dik verdiend!