Sportieve Fietser

Een angstgegner wil ik het niet noemen, maar bij het maken van de routes door de Pyreneeën had ik Pla d’Adet zo strategisch mogelijk ingepland. Deze loodzware opgave wilde ik niet op de eerste dag al fietsen (even inkomen) maar ik wilde ook niet met al te vermoeide benen beginnen aan deze klim naar het skioord. Direct op dag twee maar. Zo had ik rit 2 bedacht en zo ging het ook.

Vanuit de tuin van ons vakantiehuis heb je goed zicht op de karakteristieke weg van Pla d’Adet: een streep schuin omhoog naar rechts, een beste haarspeldbocht en weer schuin omhoog naar links. Kilometers lang percentages rondom 10 procent. Op tijd vertrokken en het is al snel warm. Het zou vandaag 30 graden worden. Mijn Garmin geeft later op de dag 38 graden aan…

Pla d’Adet is een verrassend mooie klim met een geweldig zicht op het dal en de bergen aan de overkant. Je ziet het skistation continu liggen. Ik kan me niet voorstellen dat ik daar helemaal naartoe moet fietsen. Toch is het zo. Uiteraard is er in de zomer niks te beleven. De afdaling schijnt lekker te zijn. Voor mij niet, het gaat me veel te hard. Dan maar een paar keer stoppen voor een foto of een plasje. Zo kom ik in etappes – veilig, en daar gaat het om – beneden. Er volgt een lang, best wel saai stuk (Arreau ziet er wel leuk uit) naar de voet van de Col de Beyrede. Een paar lastige kilometers en dan heb ik die ook te pakken. Mooi niet. Dat ik meteen vol aan de bak moet is een onaangename verrassing. Een paar bewoners van het dorp Beyrede lijken grapjes over mij te maken. Later snap ik waarom: wat een taaie klim in deze hitte. Gekkennwerk. Hoewel ik een groot deel door het bos fiets, en dat werkt verkoelend, moet ik de zware kilometers van 9, 10 en 11 procent in de volle zon afwerken. Met wat gehark lukt het. Echte klimmersbenen heb ik nog niet in de Pyreneeën.

Ik was gewaarschuwd voor de afdaling van deze col. Gelukkig maar, want nou kwam de steenslag en het soms ontbreken van asfalt mij niet als een verrassing. Ik wandel zelfs een paar honderd meter, naast een pad vol stenen.

Hourquette d’Ancizan

De laatste col is Hourquette d’Ancizan, volgens sommigen door de mooiste natuur van Frankrijk. Nou, dat valt reuze mee. Tenminste, dat dacht ik in de beginfase nog. Veel mensen picknicken in de berm, gezellig. En dan komt het: prachtige toppen om je heen, groene weides, het ziet er indrukwekkend uit. Loslopend vee geeft de klim nog meer glans. Ezels, koeien en nog meer ezels op de weg. Ze gaan niet aan de kant. Ik bel. Kansloos. Stil staan ze. Ik kan redelijk om de ezels heen fietsen, bij een koe verkies ik toch even het gras… De klim is lastiger dan op papier, vanwege de eerdere inspanningen. De afdaling is goed, ik begin al wat te wennen. Voordat ik de laatste kilometers naar ‘huis’ klim nog even een koude cola scoren in het dal. Erg benieuwd hoe het morgen vergaat in een van de zwaarste ritten.