Sportieve Fietser

Okay, een ietwat flauwe kop boven dit stukje. Maar, ik reed vanochtend wel degelijk even op het buitenblad Hautacam op. Net zoals in de memorabele rit in de Tour de France waar Riis op het buitenblad de concurrentie in z’n hemd zette. Dat de Deense coureur zichzelf had volgepropt met EPO was toen nog niet bekend. Ik moet het doen met muesli op de koersdagen en croissants en stokbrood op de rustdagen. En mijn buitenblad-avontuur duurde maar een paar honderd meter op een stuk vals plat.

Met mijn oranje brillenglazen lijkt het weer wat minder triest.

Hautacam, de eerste van de twee beklimmingen in de vijfde rit door de Pyreneeën, heeft mij altijd aangetrokken. Alleen al vanwege de naam. De reputatie mag er ook zijn. De klim naar het skistation is erg onregelmatig. Op en af gaat het, de percentages schieten van 6 naar 10 naar 7 naar 12 enzovoort. Ritme vinden is dan onmogelijk. Afgezien van een plaspauze in een makkelijke kilometer van 6 procent fietste ik in een ruk naar boven. En dan nog een paar bochten doorgaan boven Hautacam, waar je de Col de Tramassel bereikt. De tweede helft van de klim fiets ik weer in de mist. Het is koud, maar ik geniet van de kleine wereld. Alleen met mijn fiets, de tientallen meters asfalt voor me en de bermen naast me. En soms een koe die dichtbij de weg staat. Boven op de berg is het verlaten, op een andere fietser na. We lachen nog even om de vermelding ‘panorama’ op een toeristisch bord. Wij zien alleen het wit van de mist.

De zon prikt bijna door de mist heen en ik voel de warmte. Straks in het dal merk ik dat het toch nog een mooie dag wordt. Maar eerst nog door de dichte mist afdalen. Gelukkig herinner ik me de schapen nog van de beklimming en laat ik me in de afzink niet verrassen.

Een koude afdaling, maar beneden kan het windjack snel weer uit. De zon komt er steeds meer door en dat is goed nieuws met het oog op de tweede klim: Luz-Ardiden. Opnieuw eentje van buitencategorie.

Luz-Ardiden loopt gelijkmatiger maar kent amper rustpunten. Alleen in de haarspeldbochten vlakt het wat af, een beetje zoals Alpe d’Huez. In het midden zitten drie kilometers boven de 9 procent en juist deze sectie heeft weinig haarspeldbochten. De laatste vier kilometer zijn een ware traktatie. Eindeloos aantal haarspeldbochten, een fantastische bergwand en fraai uitzicht. Onderweg kun je al goed zien welke bochten je hebt verschalkt. Op de top een compleet plaatje van de afgelegde weg. Mooie klim en een snelle afdaling.

Het slot is Route de Luz door de gorges: