Sportieve Fietser

Col de Tentes. Waarschijnlijk is dit de allermooiste beklimming die ik deze zomer in de Pyreneeën op fiets. In een werkelijk indrukwekkende omgeving, waarbij je als nietige fietser wordt omringd door hoge bergen, rijd je naar de top. Waar vervolgens niks te beleven is. Gelukkig maar, want van de kermis zoals op de top van de Col du Tourmalet wordt niemand vrolijk.

Er staan op de Col de Tentes wel auto’s geparkeerd, van mensen die de woeste natuur te voet verder verkennen. Om op de top te komen – op 2208 meter hoogte en daarmee het dak van mijn fietsritten door de Pyreneeën – is het hard werken geblazen. Het is warm en het wegdek is slecht, op sommige plaatsen meer steen dan asfalt. Schapen liggen – ook hier – midden op de weg en gaan zeker geen centimeter voor me aan de kant. Op veel stukken de wind in mijn gezicht. O ja, de percentages mogen er ook zijn. Ik ben blij dat ik gisteren heb afgesproken dat mijn vrouw me ophaalt van de top. Hoef ik tenminste niet deze col met al die losse steentjes af te dalen. Dus, 40 kilometer minder dan gepland. Het mag de pret niet drukken.

Cirque de Troumouse

De eerste klim vandaag was Cirque de Troumouse. Nog zo’n kanjer. En eentje van mijn verlanglijst. Er lijkt geen eind aan deze beklimming te komen. Ik vind maar geen lekker ritme. Nog de vermoeidheid van Hautacam en Luz-Ardiden in de benen en ik heb moeite met de onregelmatige stijging. De laatste 3 kilometer zijn echt slopend. Minimaal 9 procent en dat is na 25 kilometer klimwerk geen pretje. Op de top een parkeerplaats voor wandelaars, of gewoon mensen die van het cirque – een enorme bergwand – willen genieten.

De afdaling is niet fijn. Want: slecht wegdek. Na 10 kilometer wacht een uitstapje naar klim twee: Barrage des Gloriettes. Een stuwdam, te bereiken na dik 2 kilometer klimmen à gemiddeld 10 procent. Dit gaat dan weer verrassend goed en dat heeft me vertrouwen voor de slotklim van 19 kilometer naar de Col de Tentes. En dat bleek dus de allermooiste te zijn van de Pyreneeën. Genot.