Sportieve Fietser

Het is een vraag die nog nooit iemand aan mij heeft gesteld, maar zelf vraag ik het me regelmatig af. Waar denk ik aan tijdens het racefietsen? Ik probeer het na een rit, als ik onder de douche sta, wel eens te achterhalen. En uiteraard weet je nog wel een paar gedachten, vaak over futiliteiten: de kattenbak moet nog worden verschoond, ik moet dit niet vergeten, en dat ook niet. Nou ja, je kent het wel. Dingen die er – laten we eerlijk zijn – niet toe doen. Ze moeten wel gebeuren, maar het gaat nergens over. Wat ook altijd door mijn hoofd speelt, is muziek. En dan vaak maar één nummer. Over and over again! Regelmatig herhaalt zich maar een klein deel van zo’n liedje. En dat is meestal niet eens erg.

Afgelopen zomer in de Pyreneeën, waarin ik vele uren achtereen in mijn uppie door de bergen fietste – wat een onvergetelijke tijd was dát – speelde er veel muziek door mijn hoofd. Verder dacht ik alleen aan de route en het verkeer. Vooral muziek dus. Van Travis, de Schotse band die we eind mei voor de derde keer live zagen spelen in de Amsterdamse Melkweg. Hun laatste album kwam dit voorjaar uit en ging logischerwijs mee naar het zuiden van Frankrijk. En als je al een paar maanden naar hetzelfde album luistert, dan zitten de liedjes aardig tussen de oren. De meeste catchy song vind ik Magnificent Time. Dus, wil je weten wat er vooral door mijn hoofd ging in de afdalingen van boven de 10 procent van bijvoorbeeld een Pla d’Adet en Hautacam? Of tijdens de mist op de Col du Tourmalet en in de natte afdaling van de Col d’Aubisque…? Magnificient Time!

Ook zo’n Pyreneeën-klassieker was Animals. Als ik dit hoor, man man, wat een herinneringen!

Een ander nummer wat wel eens langs kwam, van dat zelfde album (Everything at Once), moest ik soms echt even ‘overslaan’. Want als je op je dunne bandjes een dikke col af zoeft wil je niet het refrein meezingen van Paralysed – verlamd…

2010: Live

In de winter van 2009/2010 heb ik veel op de hometrainer gefietst. In 2009 fietste ik voor het eerst in mijn leven een berg op, Alpe d’Huez, en in 2010 stond de Mont Ventoux op het programma. Veel middagen doorgebracht op de hometrainer, die tegenover onze computer stond opgesteld. Ik heb veel films bekeken, waarmee ik de tijd goed doorkwam. Maar ik heb ook heel veel naar dezelfde live-dvd gekeken. Van de band Live. In Paradiso. Wat een geweldige show. Tegenwoordig als ik daar naar kijk – of als ik gewoon Live hoor – denk ik daar aan.

Pearl Jam

Een band die ook belangrijk voor me is… Pearl Jam. Ik ben er mee opgegroeid en zag ze in 2012 nog eens live. Gisteren zat ik weer eens op de Tacx. En om de tijd de doden, doe ik nog wel eens een beroep op Uitzending Gemist, maar nu had ik zin in Pearl Jam. Ik kwam uit op een liveconcert in Reading. Heer-lijk.

Het soloalbum Ukulele Songs van Pearl Jam-frontman Eddie Vedder is voor mij onlosmakelijk verbonden met de Col du Glandon. Dat cd’tje draaiden we na een dagje Tour de France kijken op de Alpe d’Huez. In de auto op de terugweg, in de afdaling van de Col du Glandon, kwam de ukelele uit de autospeakers.