Sportieve Fietser

De eerste honderden meters van de Alpe d’Huez vond ik lachwekkend. Daar fietsten we dan in een fietstreintje omhoog met 10 kilometer per uur op een belachelijk licht verzet. Is dit het nou? Is dit nou zo zwaar? Het was mijn eerste echte berg die ik met mijn racefiets beklom. In 2009. Het zou een eenmalige uitspatting moeten worden. Zo’n vier maanden ervoor had ik een racefiets gekocht en wat kleren om in te trainen. Tijdens de medische keuring vertelde een arts me dat voor mij een tijd onder de anderhalf uur mogelijk zou moeten zijn. Dat zou mooi zijn! Tijdens mijn rit omhoog zette ik mijn race tegen de klok al gauw uit mijn hoofd. Waar het in het begin nog makkelijk leek, was ik op een gegeven moment al blij als ik de finish zou halen. Zigzaggend om de percentages wat te drukken kroop ik omhoog. Kippenvel overal, terwijl het kwik de 30 graden al lang voorbij was. Ik was natuurlijk wat te snel gestart, maar dan gaat het juist zo lekker. En maar blijven proberen of ik een nog kleiner verzetje had. Mijn banden leken wel lek, vastgeplakt aan het asfalt. Welkom in het hooggebergte.

Ik deed samen met mijn vrouw mee aan een lezersreis van twee dagbladen, bij het bedrijf waar ik toen werkte. Om de paar minuten vertrok er een groep fietsers vanaf de camping aan de voet van de beklimming. Eindelijk mochten wij vertrekken. Volgens mij zat ik in groep 13. De sticker met het nummer plakt waarschijnlijk nog op mijn oude helm, die nog in de garage hangt.

Foto: Photo Breton

Aanmoediging van Hennie Kuiper

In het begin ging ik dus te snel. Ik zat van onze groep veel verder voorin dan tijdens de gezamenlijke clinics. Na de eerste bocht heb ik een tweetal laten gaan. Ik begon in te zien dat ik wel erg met krachten aan het smijten was. Dat Hennie Kuiper, die zich aan het evenement had verbonden, nog naar ons riep dat het lekker ging, zorgde er gelukkig niet voor dat ik nog langer te snel ging.

De volgorde van de groepen was zo ingedeeld dat de beoogde langzaamsten als eerste vertrokken en de snelsten als laatste. Gemiddeld genomen klopte dat wel redelijk. Dat betekende dat ik al voor de eerste bocht de eerste fietsers van de groepen voor ons kon inhalen. Ik houd daar wel van. Het hield me op de been.

Foto: Photo Breton

In de tweede helft van de beklimming zie je de appartementengebouwen van Alpe d’Huez al liggen. Frustrerend is het als je beseft hoe ver het ski-oord dan nog boven je ligt. Moet ik daar naartoe? De andere fietsers in de wegen boven me gaven het antwoord. Gelukkig kun je ook naar beneden kijken en dan zie je hoeveel je al hebt afgelegd.

Kon niet meer traplopen

En als je gewoon maar door blijft harken kom je vanzelf boven. Eenmaal in Alpe d’Huez is de strijd gestreden. Ik kan me niet meer herinneren of ik daar nog op mijn fietscomputertje heb gekeken om de afgelegde tijd te checken. De laatste paar honderd meter gingen nog flink omhoog, ik was blij dat ik er was. Kapot. Dat merkte ik vooral toen ik wat eten wilde pakken uit de bus. Au! Ik kwam de trap niet meer op. Toen al spierpijn. Ik had duidelijk alles gegeven.

Tijd? 1 uur, 24 minuten en 27 seconden. Dik tevreden. Twee jaren later waren we weer terug op de berg. Toen als supporter van een Tour-etappe. Een geweldige dag in de Franse zon.

Alpe d’HuZes

In juni 2018 ben ik er weer. Voor Alpe d’HuZes, waar duizenden fietsend en lopend de berg op en af gaan voor de strijd tegen kanker. Hoewel ik na mijn enige keer Alpe d’Huez niet meer een trap op kwam, ga ik in 2018 voor zes beklimmingen. Dat moet lukken, want – zoals je ongetwijfeld weet beste lezer – ben ik na die beklimmingen blijven fietsen. Ik heb genoeg bergen van mijn verlanglijst kunnen afstrepen. En ik heb er nog een hele zooi te gaan.

Help je me mee in de strijd tegen kanker? Ga dan naar mijn digitale collectebus en klik op de knop STEUN MIJ…