Sportieve Fietser

Om de benen nog even los te fietsen voor Alpe d’HuZes heb ik thuis lange tijd gezocht rondom Le Bourg-d’Oisans naar een geschikte beklimming. Eentje waarbij je niet diep hoeft te gaan. Sterker nog: ik wilde geen enkele vermoeidheid oplopen. Maar wél wilde ik een paar kilometer echt klimmen. Nadat ik eindelijk een rondje had uitgestippeld met de Col d’Ornon als oefenklim, kregen we een andere hotel toegewezen. Uiteindelijk pakte dit geweldig uit. We verbleven in Hotel Au Bon Accueil in Les Ougiers, dichtbij Vénosc. Niet alleen vind ik dit een uitermate geschikt onderkomen, de ligging van het hotel maakte een fietstocht naar het dorp La Bérarde de ideale oefenrit voor Alpe d’HuZes. Vanaf Au Bon Accueil ben je 23 kilometer onderweg over de doodlopende weg naar La Bérarde. Daarin overbrug je 850 hoogtemeters. Opgeteld hoef je maar vier kilometer echt te klimmen. De rest is 3 tot en met 6 procent of soms zelfs wat omlaag.

Op papier dus een prima route (beklimming). De omgeving verkende ik met mijn fietscollega David. De hele weg word je vergezeld door het riviertje Le Vénéon. In ons geval een aardige stroming, dankzij smeltwater (denk ik). Na Le Bourg d’Arud ga je dit water de eerste keer over. Dan krijg je ook de eerste zware kilometer voor de kiezen en een haarspeldbocht.

Bij de tweede keer krijgt de beklimming vorm. Die tweede brug is een fraaie locatie om foto’s te maken.

Je fietst op vals plat door naar een serie van 4 haarspeldbochten, beginnend bij een camping.

Drie kilometer lang echt klimwerk tot La Ville met vlak voor het dorp nog twee hairpins.

Het loont vaak om even achterom te kijken.

Na La Ville is de beklimming eigenlijk voorbij. Je hebt alle tijd om de imposante omgeving in je op te nemen. Een rustige weg. Als je de andere ‘oefenfietsers’ voor Alpe d’HuZes wegdenkt, dan kun je de rest van het jaar hier aardig ongestoord fietsen. Twee tunnels maken de beleving compleet. We maakten nog een selfie in de sneeuw en moesten met onze rijwielen drie keer door een stroom smeltwater over de weg. In een van de stromingen zaten diepe stukken met losse stenen op de ‘bodem’. Oppassen dus. Dat geldt sowieso voor het wegdek. Handig om te weten als je even later gaat afdalen.

Zonder al te veel inspanning bereik je La Bérarde. Er is geen duidelijk eindpunt. De weg houdt vanzelf op. Er was zelfs een terras, maar wij draaiden onze fiets om voor de afdaling. Waarin ons pas de steile stukken in de route opvielen. Was ons op de heenweg niet opgevallen. Goede benen.

In de afdaling nog een foto gemaakt van de fraaie cliff road.

En de mooiste van de twee tunnels.