Sportieve Fietser

2020 heb ik wel eens een verloren jaar genoemd. Maar klopt dat eigenlijk wel? Door corona lijkt het glas half leeg (of nog minder dan dat). Door de pandemie werden alle agenda’s gewist en ook mijn fietskalender. Geen volledige Amstel Gold Race, geen Marmotte en door een rugblessure zelfs geen 8e godfather. Amper hoogtemeters, een verloren fietsjaar toch? Maar er zijn ook genoeg redenen die 2020 een jaar maken om nooit meer te vergeten. Met én zonder fiets.

Net toen ik in maart mijn trainingen voor de Amstel Gold Race en de Marmotte wilde opschroeven legde corona alles stil. Al snel bleken beide evenementen niet door te gaan en even later hebben we besloten om onze vakantie naar de Franse Alpen helemaal te annuleren. De Marmotte werd verschoven naar september en ik koos ervoor om deze over te slaan en me te richten op de editie van 2021. Ik wilde niet tot het laatste moment afwachten of het wel door zou gaan. (Het ging wél door.)

Rugpijn

Sinds maart werken we zo’n beetje fulltime thuis. Al die tijd op een keukenstoel zitten blijkt helemaal niet goed te zijn voor mijn rug. Na de tweede keer een week rugpijn te hebben gehad, heb ik een bureaustoel aangeschaft en probeer ik nog meer te bewegen tijdens de pauzes. Dat laatste is niet altijd makkelijk. De tweede keer rugpijn kon ik amper pijnvrij bewegen. Dat kwam opzetten in het weekend voordat we naar Limburg gingen. Wat een timing. Daar wilde ik mijn 8e godfathertitel op de Gulperberg pakken. Dat kon ik vergeten en ik was al blij dat ik twee keer een kort rondje kon doen. Toch nog voor het eerst “echt” klimmen met mijn Argon18 racefiets.

Vaker fietsen

Tot zover het huilen. Want dankzij het vele thuiswerken heb ik veel kunnen fietsen. Ik heb geen uur reistijd meer aan het eind van de middag en kan met wat flexibeler werken aan het eind van de middag of tussen de middag wat fietsen. En dan ’s avonds de werktijd inhalen. Dat is beter dan ’s avonds fietsen heb ik ervaren. Dankzij mijn nieuwe smartphone kan ik eindelijk weer meer foto’s maken en dat heb ik dan ook veelvuldig gedaan onderweg tijdens de fietstochtjes. Plus overdag pak je nog de broodnodige vitamines D mee. En mocht corona geen issue meer zijn dan blijft deels thuiswerken mogelijk. Ongelofelijk fijn om te weten.

Dankzij het vele thuis-zijn zie ik mijn gezin ook veel meer. Wat een winst. Dat hoef ik verder niet uit te leggen, lijkt me.

Alternatieve doelen van 2020

Dit jaar fiets ik vooral om beweging te krijgen. Maar een beetje doel/uitdaging is voor mij wel goed als motivatie. In het voorjaar ging ik daarom op jacht naar tegels (en ontdekte ik veel weggetjes in mijn eigen regio) en in de zomer fietste ik een rondje van dik 300 kilometer door Noord-Nederland waarbij ook de VAM-berg 3x mee pakte. Mijn doel om de 6000 kilometer-grens te passeren behaalde ik afgelopen week.

De foto’s van de 300km-rit:

Hier de tegels. In het blauw het cluster (vierkant). Het Sneekermeer houdt uitbreiding tegen, daardoor moet ik naar Stiens om daar een groter blauw vierkant te maken.

Vaker op de fiets dan ooit

In 2020 fietste ik voor de tweede keer over de 6000 kilometer-grens. In 2016 haalde ik nog veel meer kilometers. Volgens onderstaand overzicht op basis van Strava haalde ik bijna 7000km, maar dat is inclusief Tacx-afstanden die toen nog werden geregistreerd. Volgens mijn eigen statistiek zat ik toen op ruim 6400km. Ik zat wel vaker op de fiets dan ooit: 163x. En dat leverde ook veel meer fietsuren op. Dus afgezien van de schamele hoogtemeters was dit misschien wel het beste fietsjaar ooit. Dat het niet echt zo voelt, probeer ik in 2021 goed te maken. Maar daarover later meer. Alvast een goed voornemen: meer blogjes publiceren!

Zo ziet mijn Veloviewer jaaroverzicht er uit: