Sportieve Fietser

Steeds verder weg rijdend van de Cime de la Bonette, die ik vanwege onweer moest afbreken, kom ik eindelijk in wat beter weer terecht. In de auto over de Col de Vars (gelukkig) nog een heftige stortbui gehad, maar in het dal van/bij Briançon schijnt gewoon de zon. Achter de bergen donkere wolken, maar het lijkt mij nog even te duren voordat die op deze plek zijn. En op deze plek start de Col du Granon. In de voorbereiding afgevallen om ruimte te maken voor de klim Plan du Lac. Maar hoe het weer op die beklimming straks is, weet ik niet. Ik besluit te pakken wat ik pakken kan en parkeer aan de voet van de Col du Granon. De kers op de taart van deze solotrip

Je kunt de Granon al in Briançon beginnen, ik doe dat verderop, eigenlijk vlakbij het punt waar het ineens straf steil wordt. Oftewel dik 10 kilometer klimmen met een gemiddelde van bijna 10%, En toch voelt dit heel anders dat het slot van de Coll dell’Agnello die vergelijkbare cijfers heeft. Het is nu veel minder warm en dat scheelt enorm. Omdat dit gezien het weer wel eens de laatste beklimming kan zijn van mijn soloreis (en dat is het ook) besluit ik de klim wat sportiever op te fietsen.

Nadat iemand me inhaalt, besluit ik hem te volgen. Hij fietst net iets sneller en hij blijkt een ideale tempomaker. Het is natuurlijk niet zo dat ik als een soort Contador in zijn beste jaren staand op de pedalen die Granon verschalk, maar in mijn beleving gaat het best goed. Een kilometer onder de top moet ik hem laten gaan, maar het verschil is op de top niet zo groot.

Hij zet me nog op de foto en ik daal kalm af. Op trouwens het beste asfalt van die week. Dat de Tour de France hier een jaar eerder fietste zal daar waarschijnlijk mee te maken hebben? De afdaling is trouwens al best fris. De Granon is dan ook 2400 meter hoog. Ik heb mijn col bij me en die doe ik dankbaar om!