Sportieve Fietser

Nu ik al weer een paar weken terug ben van mijn soloreis door de bergen, en ik doelloos rondfiets op het vlakke, is het tijd om terug te blikken. Vooraf wist ik echt niet hoe het zou zijn om (voor het eerst) in mijn eentje op reis te gaan. Zou ik eenzaam zijn, zou ik heimwee hebben, vind ik het gereis en kamperen in mijn eentje wel leuk? Is zo’n intensieve fiets- en reisweek wel een goed idee? Allemaal vragen die me vooraf me van het avontuur hadden kunnen weerhouden. Ik heb het toch gedaan, omdat ik nu fit ben en er later geen spijt van wil krijgen. Ik vond het geweldig!

Natuurlijk was niet alles geslaagd, maar er ging meer dan genoeg goed om op herhaling te gaan. Op die manier kan ik straks weer op relatief snelle wijze de beklimmingen afvinken die ik nog heel graag wil doen.

Wat ging er goed?

De grootste plus was het gevoel. Ik voelde me niet eenzaam en ik kon mij belevenissen goed kwijt via een dagboekje, social media en contact met het thuisfront. Ik was ver weg van huis, maar zo voelde het niet. Geen heimwee gelukkig. Natuurlijk miste ik mijn gezin, maar dat is toch iets wat je kunt/moet uitschakelen (en een druk schema helpt daarbij). Alleen de heenreis voelde gek omdat je steeds verder van huis rijdt. Eenmaal op de eerste bestemming was dat echt voorbij, toen was het echt begonnen. Wel merkte ik op de enige “vrije middag” op de camping bij het Franse Barcelonnette dat ik me dan in mijn eentje niet goed kan vermaken. Ik had beter kunnen fietsen.

Kamperen is leuk zolang het droog is. Maar het is wel veel goedkoper dan hotelletjes pakken. En je hebt toch meer vrijheid, kunt zelf eten koken etc. Daarnaast had ik mijn racefiets in de auto liggen tijdens het reizen en overnachten. Dus geen fietsendrager, dan maar een dakkoffer mee voor alle spullen. Nu lag mijn racer mooi in de afgesloten auto. Een noppenmatras van de bouwmarkt had ik op maat geknipt voor in de auto. Zo lag de racer beschermd en zonder te wiebelen in de auto.

Het vele autorijden viel me niet tegen. De heenreis was netto 8 uren rijden, maar daar kwam 2 uur bij door files in Luxemburg en Noord-Frankrijk. Door op tijd te pauzeren was het goed te doen. Ook de tussentijdse transfers van 3 à 4 uur gingen goed, ook omdat ik dan mooie routes kreeg voorgeschoteld door Google Maps.

Niet onbelangrijk, het fietsen ging steeds beter. In de begindagen zat er nog weinig snelheid in maar ik had het idee dat ik steeds lekkerder op de fiets zat. Op de dag dat ik niet hoefde te verhuizen naar een andere camping, en ik dus meer tijd had om te fietsen, was het goed te doen om 2 lange beklimmingen te doen in plaats van 1. Ik ging ook vroeg op bed om zoveel mogelijk te rusten. Mijn voorbereiding lijkt me dan ook goed te zijn geweest.

Wat ging goed, maar kan nog beter?

De route die ik had bedacht pakte heel goed uit. Op de eerste reisdag al klimmen naar La Super Planche des Belles Filles was echt een verademing, meteen aan de slag en een beklimming in de zak steken. De grote transfers van 3 à 4 uren op dag 2 naar Zwitserland en dag 3 naar Italiė waren wel pittig in combinatie met het beklimmen van de Col du Sanetsch en de Colle del Nivolet op die dagen. Het was pittig omdat het meer tijd kostte dan ik had ingeschat. Hierdoor werden de dagen langer en was ik later klaar (boodschappen, tent opgezet, gegeten en gedoucht). De ene keer pakte het niet goed uit, zoals in Zwitserland waar ik voor een dichte supermarktdeur kwam te staan. Maar te veel vrije tijd vond ik ook niks in mijn eentje. Verder was de geplande, laatste beklimming in het Duitse Zwarte Woud niet meer aan me besteed. Het weer was er ook niet naar, maar ik had ook geen zin om een poging te wagen. Toen wilde ik gewoon naar huis. Ik was te veel met de terugreis bezig dat ik gewoon door wilde rijden. Toch een ander gevoel dan de heenreis.

Het weer

Waar ik totaal geen invloed op heb, is het weer. Het was al weken hommeles in Frankrijk en de Alpen. Slecht weer met fikse (onweers)buien. Op de dag van mijn vertrek werd het weer ineens veel beter en de voorspellingen waren eigenlijk voor mijn hele week goed. Lekker weer is super natuurlijk, maar tot welke temperatuur is het eigenlijk lekker? Ik fietste vaak midden op de dag in de volle zon. Het was aan mijn tempo te merken. Goed letten op drinken en voeding was key. En dat is wel lastig. Eten met die hitte valt lang niet altijd mee. Dus een volgende keer het fietsmoment anders plannen. Ik heb te laat doorgehad dat het onweer terug zou komen. Dan had ik wellicht kunnen anticiperen en de Bonette op mijn vrije middag kunnen fietsen (al rommelde het toen ook al uit die hoek, maar was het wellicht wél gelukt).

Kan beter: eten

Vooraf wilde ik niet helemaal uitwerken wat ik op welke dag zou eten, maar dat was toch handiger geweest. Ik had wel eten meegenomen, maar het is nog handiger om gewoon vooraf voor elke dag te bedenken wat je wilt eten als je wél verse producten kunt kopen in een supermarkt en voor het geval dat niet kan.

Het mooiste van deze reis was natuurlijk het fietsen. Allemaal prachtige, zware, legendarische beklimmingen. Ik voelde me niet opgejaagd door mijn schema en kon volop genieten van het fietsen zelf en de indrukwekkende bergen. Tijdens het fietsen was ik alleen daar mee bezig. Ik probeerde wel vooruit te denken, maar steeds kwam weer de gedacht: eerst deze klim (of afdaling). Volledige focus daarop.

Nog een keer?

Ja! Het is me erg goed bevallen om even een dikke week alleen maar bezig te zijn met het fietsen in de bergen. Helemaal mijn eigen ding doen.

Nuff said: