Sportieve Fietser

Voor de “koninginnerit” deze zomer in de Alpen had ik thuis verschillende opties bedacht, maar na een week in Frankrijk was ik al blij dat ik me in ieder geval goed genoeg voelde om een van de beoogde beklimmingen te doen: Col d’Izoard. Weer eentje om van mijn verlanglijstje te strepen. Het plan van thuis was om eerst de Col Agnel (ligt in de buurt) te doen, een stuk afdalen aan de Italiaanse kant en dan de laatste 10 Italiaanse kilometers te klimmen naar de top van de Colle d’Agnello. Daarna dan de Izoard. Ik heb nog overwogen om alleen de Agnel en de Izoard te doen, maar het ging me vooral om de Italiaanse kant van die col (want die heb ik ook op mijn verlanglijst), dus dan zit echt afstrepen er niet in. Maar goed, de Col d’Izoard dus.

Van de camping naar de voet van de klim was het wel 2 uur in de auto. In Guillestre begint de beklimming. Uitgerust met verlichting ga ik op pad om een serie tunnels door te komen. Maar voordat die pret begint wordt het fietsverkeer omgeleid. Ik twijfel twee keer of ik er wel goed aan doe want voor mijn gevoel raak ik steeds verder van de route. En bewegwijzering ontbreekt.

Volgens Google Maps moet het goed komen. En dat komt het ook. Na een paar kilometer kom ik weer op de route, voorbij de tunnels. Aan de ene kant jammer dat ik daar niet doorheen kan, maar volgens de volgauto is het ook bijna niet te doen door die smalle, donkere tunnels. Weinig fietsers die zich er wat van aantrekken zag ik later op Strava. Ik ben blij dat ik de gok niet heb genomen. Voor mijn eigen veiligheid en vanwege de gendarmerie die daar veel aanwezig is. Een andere fietser volgt ook de omleiding en verzekert me dat het goed komt via de detour. Ik noem hem: de Rapha man. 

De klim is nog niet echt steil en ik zit nog steeds op de weg die ook nog richting Col Agnel gaat. Het kriebelt als ik de borden er naartoe zie. Daar moet ik ook ooit op de top staan. Maar vandaag niet. Na een tijdje sla ik linksaf (ik blijf op de D902) en kom ik op een lange “rechte” die veel zwaarder is dan ie eruitziet. De Rapha man die ik nog lang in de verte zie, raak ik in het dorpje Arvieux of La Chalp uit zicht.

Niet lang daarna draai je echt de berg op en wordt het steiler. Haarspeldbochten en geweldige uitzichten. Zoals dat hoort in de slotfase van een beklimming. Het had voor mij wel iets eerder mogen beginnen voor een bergpas met een top op ruim 2300 meter hoogte. Nog 7 kilometer voor de boeg.

Een paar kilometer onder de top staat het parkeerterrein van La Casse Déserte vol met auto’s. La Casse Déserte is een imposant berglandschap en de grote troef voor deze zuidelijke kant van deze beklimming. Met al die drukte is het voor mij wel even goed opletten. Verderop daal ik een klein stukje af. Ik schrik even van de diepe goot langs de weg, daar wil je niet in volle vaart in terechtkomen. Vlak voor het monument voor Fausto Coppi en Louison Bobet begint de klim weer. Nog 2 kilometer. Ik voel me goed, het is de beste rit van deze vakantie. Het gaat niet super, maar gezien de weken ervoor ben ik dik tevreden. In de slotkilometer word ik nog ingehaald door de bananenman. Ik haak aan en we komen achterelkaar boven.

Al met al een mooie klim, maar dan vooral de laatste 7 kilometer. Helaas konden we niet dichtbij het “monument” op de top komen.