Sportieve Fietser

Na een goede nacht rijd ik met de auto van Sampeyre naar Demonte. In die laatste plaats begint de Colle della Fauniera. Van de ene vallei, via het vlakke, naar de andere vallei. In Demonte is een groot plein, waar ik ook wat andere fietsers zie. De een komt terug, een ander maakt zich ook klaar om te fietsen. Na afloop is het al niet anders. Sommigen staan nog net niet in de blote kont. Ik word er ook steeds makkelijker in om me midden in het dorp, half in de auto, om te kleden. Het is warm, maar nog niet snikheet, want ik zit iets eerder op de fiets dan de voorgaande dagen. En dat ga ik merken, want het fietst niet onaardig.

Het begin van de klim oogt heel vrolijk en gemoedelijk. Gezellig klimmen. Voor kleurrijke roadkill was het wat minder gezellig. Een hagedis en een slang hebben de oversteek niet overleeft. Langzaam verandert het landschap, het lijkt wel een beetje op de Dolomieten met die grote rotswanden.

Ook lekker, op twee punten is er een aparte route voor dalend autoverkeer. De weg is niet al te breed, dus dan is het fijn om even geen auto’s tegen te komen. De top ligt op 2480 meter hoogte en vanuit Demonte goed voor ruim 1700 hoogtemeters. Serieus klimwerk dus.

De tweede helft van de col is wat zwaarder en zoals zo veel beklimmingen ook mooier. Bovenop staat het monument van Marco Pantani. Er zijn meerdere fietsers en andere mensen bovenop, maar het is rustig, geen kermis. Ik maak een foto van een andere fietser, zij van mij. Windjack aan en afdalen maar weer. Het asfalt is op sommige plekken heel slecht. Mopperend zit ook op de fiets. Fiks deze shit! Zonder averij kom ik weer bij de auto. Met een Italiaanse Alpengigant in de tas. En eentje minder op mijn verlanglijst.