Sportieve Fietser

Dagen waarop alles lukt. Soms heb je ze. Vroeger met hardlopen wist ik het: vandaag gaat er wat gebeuren. En dan versloeg ik jongens die altijd vóór mij finishten. De vierde rit in de Vogezen was ook zo’n dag. Ik had een afspraak met de Grand Ballon, twee dagen nadat mijn koninginnerit daar was gestrand. De eerste keer kwam ik niet verder dan Col Amic, op 7 kilometer onder de top. Ik besloot om mijn geplande rit met de Col du Donon en Champ du Feu te schrappen voor een klimtijdrit op de Grand Ballon. Een van de Grote 15.

Op de rustdag heb ik anderhalf uur geslapen. Ik was zo moe. Dit pakte blijkbaar goed uit. Op de dag van de koers geen vermoeidheid meer in de benen. Lichaam fris. Kop fris.

Op weg naar de startplaats daalde ik met de auto eerst de Grand Ballon af naar Willer-sur-Thur. Onderweg kom je allerlei fietsers tegen die omhoog zwoegen. Vanaf Col Amic kwam de route natuurlijk bekend voor van twee dagen daarvoor. Met die pijnlijke locaties waar ik eerder die week in de remmen moest knijpen.

Hyper voor de start

Eenmaal in Willer-sur-Thur was ik ineens hyper, erg gehaast. Nadat ik de auto op een stoep had geparkeerd, werd ik overspoeld met onrust. Ik heb er over nagedacht wat dit nou was. Volgens mij ontstond er een mate van gretigheid dat ik bijna niet meer kon wachten om te starten. Heel vervelend, je zit jezelf in de weg. Doe nou maar rustig aan. Vooral als je rond de 35 graden je probeert voor te bereiden op een revancheritje.

Grand Ballon Angstgegner?

Een paar honderd meter na de start zag ik dat de fietscomputer geen snelheid aangaf. Stoppen maar weer. Sensor op een spaak was verschoven. Nadat ik dit had verholpen, ben ik weer omgedraaid naar de start voor een tweede poging. Dat deze klim zich zou ontpoppen tot angstgegner kwam niet in me op. Wel realiseerde ik me dat ik mezelf wel eens zou kunnen opblazen door veel te snel te starten. Zover kwam het ook niet. Sterker nog, dit was wellicht mijn beste beklimming ooit. Ik realiseer me dat dit niet een super zware col is (gemiddeld 6 procent), maar dat mag de pret niet drukken. Het gaat even om dat gevoel van macht – dat er vandaag wat gaat gebeuren. Opschakelen op de wat vlakke stukjes en op de trappers staan in de bochten.

Het gaf trouwens een kick om langs de locaties te fietsen waar ik twee dagen daarvoor nog moest stoppen. Ik kon het niet laten om die plekken even te groeten. Onderweg nog diverse fietsers ingehaald. Laten we eerlijk zijn: dat is goed voor de motivatie!

Bij Le Moulin:

Lekkere haarspeldbocht:

Het Gaat Lekker:

Okay, koppie ook wel eens naar beneden:

Hier vraag ik aan mijn grootste supporters om water. Vooral om even over mijn hoofd te gieten. Wat was het lekker heet.

De laatste kilometers zijn echt prachtig. Je kunt ver kijken. Het Zwarte Woud en de witte toppen van de Alpen zijn er te zien. Geweldig.

Even staan voor de foto? Prima!

Dik tevreden!

Bij het bord:

In vol ornaat:

Uiteraard heb ik de klim ook gefilmd vanaf het stuur:

De cijfers

Fietscomputer: 16 km en 920 hoogtemeters
Strava: