Sportieve Fietser

Na de Alpe d’Huez komt de Mont Ventoux. Dat zijn toch in de meeste gevallen berg 1 en berg 2 voor de beginnende fietser. Voor mij de Passo del Stelvio in Italië op 3. Maar goed, een jaar, een maand en zo’n drie weken nadat ik de Alpe d’Huez beklom is deze zomer berg nummer 2 aan de beurt: de Mont Ventoux. De Kale Berg.

De uitdaging van de Alpe d’Huez is dus uitgegroeid tot een verslavende hobby. Afgezien van de vorige zomervakantie heb ik het hele jaar doorgefietst. Trouw, drie keer in de week. Behalve afgelopen winter, toen was ik door de sneeuw aangewezen op onze oude hometrainer. Volgende winter maar een Tacx. Wat duurde de winter lang zeg. Hield die sneeuw dan nooit op? Ik werd er chagrijnig van. Waarom bleef die sneeuw maar vallen? De Ventoux kwam immers dichterbij! Ook al duurde dat nog een half jaar.

Ik had me voorgenomen om in de winter gewoon zoveel mogelijk kilometers te maken. Tijdens de dooi in februari de draad weer opgepakt. In de berm de smeltende sneeuw. De dag met de eerste keer 15 graden van het jaar nam ik vrij en fietste direct meer dan 100 kilometer. Het gevoel van de kilometerachterstand drukte ik daar een beetje mee weg.

Inmiddels meer dan 2000 kilometer op de teller. Ik maak meestal niet van die lange ritjes, ik heb immers een fulltime baan en ook in het weekend willen we ook meer kunnen doen dan alleen maar fietsen. Maar drie keer in de week, dat lukt wel. Belangrijker nog waren de Amstel Gold Race en de Tecklenburg Rundfahrt. Daar heb ik een goed gevoel aan over gehouden. De klimmetjes in deze tochten zijn niet te vergelijken met het fietsen van een berg van de buitencategorie. Maar lekker was het wel dat het klimmen veel makkelijker gaat dan een jaar eerder.

Binnenkort dus de Mont Ventoux. Het doel deze beruchte berg op te fietsen is een goede stok achter de deur gebleken. Maar nu het moment dichterbij komt, wordt het concreter. Je ziet het voor je. De echte herinneringen van de Alpe d’Huez blijken toch niet vergeten. Dat gevoel dat je met twee lekke banden rijdt. Alsof je achterwiel is ondergedompeld met stroop. Verdomme, waarom kleeft die band aan dat asfalt? Maar het zijn die onophoudelijke 10 en 11 procent aan stijgingspercentage. Die proberen me naar beneden te trekken. Willen dat je van je fiets stapt en het opgeeft. Ze wachten op me, daar op de flanken van de Kale Berg.

Er is veel over geschreven dus je kunt je aardig voorbereiden. Leren van fouten van anderen. Dus ’s ochtends vroeg vertrekken en niet op het heetst van de dag. Houd er rekening mee dat het weer aan de top heel anders kan zijn dan beneden in het dorpje Bédoin, waar een marmeren streep de officieuze start aangeeft. De temperatuur boven is zeker 10 graden lager. Het weer kan er snel omslaan en de berg staat bekend om de mistral. Deze wind rekent met je af op het laatste, beroemde, stuk van de beklimming door het maanlandschap van de berg.

Berekenend

Ik probeer de klim zo berekenend mogelijk te benaderen. Ik verdeel de Ventoux in drie delen: de eerste 6,5 km tellen percentages van 3 tot 6,5%. Daarna door de groene hel, het bos van de Mont Ventoux. De hitte, het gevoel van eindeloosheid en de armen die zwart kunnen zien van meeliftende muggen zijn de tegenstanders. En daar komen de stijgingspercentages nog bij: 8 kilometer van 9 à 10%. Dit is het zwaarste deel van de klim. Hier moet je niet in het rood. En dan na het bos het maanlandschap in: 7 kilometer van 6,5 tot 8%. De laatste kilometer is 11%, maar dan ben je er bijna en is het eind in zicht! Als ik een reële schatting maak moet ik een tijd kunnen neerzetten onder de 2 uren. Het hangt allemaal af van het weer en de vorm van de dag.

De Ventoux is zwaarder dan de Alpe d’Huez. De top ligt hoger (1909 tegen 1845 m), de klim is langer (21,5 – 14,3 km) en meer hoogtemeters (1614 – 1140). Alleen het gemiddelde stijgingspercentage is iets lager: 7,5 tegen 7,9%. Dat heeft alles te maken met de aanloop van De Kale Berg. Die kilometers vrees ik nog het meest. Wat moet je daar doen? Knallen om zo veel mogelijk tijdwinst te pakken? Of sparen voor wat nog komt? Die keus maak ik maar ter plekke.