Sportieve Fietser

Koud beginnen aan een klim van 11 kilometer à 7 procent gemiddeld. Leuk begin van mijn eerste fietstocht door de Franse Alpen in de afgelopen weken. Ik zag er wel wat tegenop. Mijn eerste beklimming tijdens de zomervakantie van vorig jaar – de Petit-Ballon – viel namelijk tegen, ik moest wennen aan echt klimmen. Op de Col de Croix-Fry had ik daar nu geen last van. Het ging eigenlijk best lekker. Ik kreeg de trappers goed rond.
Na wat kilometers, volgens mij na Manigod, werd ik ingehaald. Ik had em al aan zien komen. Ik had er vrede mee dat hij me voorbij ging. Een jongen rond de 20, mager, maar met kracht omhoog. Een soort Spartacus op de fiets, dacht ik bij mezelf. De aandrang die er soms (vaak) is om aan te haken, was er nu niet. Een verloren strijd en ik had nog genoeg klimwerk te gaan. Krachten sparen dus. Waar ik het altijd al moeilijk mee heb. Ik zie Spartacus nog een paar bochten en dan niet meer. Wel komt een oudere fietser in beeld. Ik haal de man in en plaats een onnodige versnelling. Zonde, daar krijg ik later nog spijt van.

Percentages op het stuur:

Gespannen voor vertrek:

Daar ga ik, steil weggetje vanaf ons vakantieadres:

Col de la Croix-Fry:

Spartacus:

Op de top:

Hier de afzink:

Col de la Colombière
Zonder problemen bereik ik de top. Regen-/windjack aan voor de afdaling. Naar beneden is het eerst weer wennen. Teveel in de remmen. Ik daal af naar Saint-Jean-de-Sixt. Daar begint voor mij de klim naar de Col de la Colombière, al ga je eerst nog wat naar beneden. De Colombière is minder steil dan de Croix-Fry, minder lastig. Wel lopen de percentages in de tweede helft op, waardoor het makkelijke klimmen er (bij mij) wel af is.

Na ‘Chinatown’ (Chinaillon) is het ook ineens drukker met fietsers. En ik ga weer te snel om aan mijn drang te voldoen om anderen in te halen. Filmpje:

Ik kom boven nog goed aan, maar ik weet dat het beste er af is.

Een blik op de noordkant:

Fiets omkeren en weer met het jasje aan de afzink in. Prachtige omgeving trouwens!

Weer Col de Croix-Fry op
De laatste beklimming van deze rit, de oostkant van de Croix-Fry gaat duidelijk lastiger. Vooral na La Clusaz en na de afslag van de route naar de Col des Aravis. Er komen nog 4 gemene kilometers. Op een akelig stuk van 10 procent komen de pijntjes. Ik ben oud, denk ik maar weer eens. Rugpijn (slecht bed) en zeurende knie voeden het stemmetje dat mooie verhalen vertelt over een welverdiende pauze. Lekker even de fiets af vriend. Laat je lekker ophalen. Je wilt toch niks forceren? Ik hark door. Die rug is straks wel weer over. Die knie negeerde ik al een paar weken. En daar ging ik nu maar mee door.

Ik haal de top en daal af naar onze vakantiewoning. 72 kilometer, een mooi begin. Maar of ik de geplande 92 km-rit doorzet weet ik niet. Hierna eerst de Grand-Colombier en de Croix-de-Fer!