Sportieve Fietser

Gezonde spanning voor de beklimming van de Grand-Colombier, mijn tweede rit in de zomervakantie. Veel stukken boven de 10 procent en meteen aan de bak vanaf de start. Ik verklap het meteen maar: het ging heel erg lekker. Met een gemiddelde van 12 km per uur bereikte ik de top.

Auto geparkeerd bij de Carrefour in Culoz. Achteraf onnodig, want even verderop, aan de voet van de klim, is een speciale parkeerplaats voor bezoekers van deze col.

Voordat je Culoz achter je hebt gelaten, ben je echt al volop aan het klimmen. Na het bordje dat de col ‘ouvert’ is, wordt de weg smal en gaat het ėcht zwaar worden.

De beruchte korte haarspeldbochten waren echt super. Een smalle weg tussen de rotsen, dik 10 procent. Het uitzicht: fenomenaal. De Rhône, Lac du Bourget en de hoge, witte Alpentoppen. Ik weet al gauw: deze klim staat dik verdiend op mijn verlanglijst.

Na het geweld van de percentages zowaar even wat lucht en de mogelijkheid om – flink – op te schakelen.

Vlak voor de afslag naar links, begint de onaangename verrassing: grind op de weg. En het ligt er nog maar net op: nat ogend asfalt met daarboven een dikke laag grind. Een soort boterham met veel boter en heel veel hagelslag. Achteraf ben ik blij dat ik een extra rustdag heb gepakt en dus niet een dag eerder op deze berg fiets. Wie weet was de weg dan helemaal afgesloten.

De wegwerkers kijken me wat raar aan. Waarschijnlijk omdat ik al vloekend op de fiets zit. Een grote grindbak. Gadver! Ik glijd alle kanten op. Het duurt niet lang meer voor ik lek rijd. Of val. Tenminste dat denk ik. Ik houd er rekening mee dat ik de rit moet beëindigen, het is bijna niet te doen. Het is hier ook weer steiler en ik moet met krachten smijten om door deze weg heen te ploegen.
Hier rijd ik het grind in:

Maar ik vind steeds vaker een soort van autospoor. Het gaat, maar ik kan niet even op de trappers staan, dan glijd ik echt weg. En dat is jammer bij stukken van 14 procent. In een bocht houdt het grind op om daarna weer verder te gaan. Zouden de laatste negen kilometers echt allemaal vol grind liggen? Dan wordt het nog een hels – nog helser – karwei.

Toch houdt het een keertje op. Ik durf weer een hand los te laten en wat te eten en te drinken. Verderop komen de relatief makkelijke slotkilometers met veel vals plat. Tenminste zo voelt het. Na 14 procent voelt alles als vals plat.

De wildroosters maken een hoop kabaal, maar geven geen problemen:

Koeien wel. Ik hoor verderop mijn vrouw al toeterend in de (volg)auto. Ze probeert een kudde koeien van de weg te krijgen. Het lukt niet. Ik geniet er alleen maar extra van. Ik stuur me langs wat van die grote beesten. Gelukkig laten ze mij met rust.

Daarna weer volle bak door. Het is duidelijk, ik heb een uitstekende dag. Net als op de Grand-Ballon vorig jaar. Ik voel me nog sterker zelfs.

De laatste honderden meters zijn erg pittig en ik zet flink door. Bij de streep op de weg knijp ik in de remmen. Helaas is het naambord van de col weg. Dan maar op de foto op de plek waar het bord eerder hing…

Fiets in de auto en met mijn gezin afdalen. De weg is al afgezet, al kunnen we er nog langs. Ik realiseer me dat ik bij toeval misschien exact op het juiste moment die week naar boven ben gefietst. Dit geluk past bij de status van deze beklimming als een van de 25 van mijn verlanglijst.