Sportieve Fietser

En daar stond ik dan. Woensdag 17 september. Op een parkeerterrein in Prad am Stilfserjoch/Prato allo Stelvio, het dorp waar de beklimming naar de Stelvio begint. Een jaar eerder ontstond het plan om dit jaar de Stelvio, de numero uno van mijn verlanglijst, te beklimmen. Want waarom wachten als je deze berg het allerliefste wilt opfietsen?
Trouwens aan de noordkant van deze Italiaanse gigant wordt de pas gewoon Stilfserjoch genoemd, net zoals alles in het Italiaanse Südtirol Duitstalig is. Ik houd het op Stelvio. Op dat parkeerterrein was het die ochtend 15 graden. Maar wat voor fietskleren doe je dan aan, met nog ruim 1800 hoogtemeters voor de boeg met een top op 2758 meter? Een grijze lucht en ‘laaghangende’ wolken. Geen idee of het droog blijft… En ik kan me nog de Cormet de Roselend herinneren waar ik het echt steenkoud had. Dus, met beenstukken en overschoenen ga ik op pad. Achteraf toch iets te warm gekleed.

De banden nog even op spanning:

De statistieken op de stang:

Draait het?

Strava=aan:

Christiaan drukt op start:

En, go:

Blijkbaar toch nog wat verstrooid, want ik druk het klokje op mijn stuur te laat in, dus onderweg geen idee van mijn exacte tijd. Ook de GoPro-camera zet ik te laat aan. Dat soort dingen storen mij onderweg, maar ik moet het van me af zetten. Er is gelijk werk aan de winkel. Koud van start en dan al gauw 5,5 à 6 procent is niet fijn.

Applaus van een fan!

Maar ik kom in een ritme en de genietmodus gaat aan. Ik herken de route van Streetview. De galerijtunnel en daarna de twee eerste bochten: nummer 48 en 47. Ik besef het me wel degelijk: dit is de Stelvio. Hier heb ik een jaar naartoe geleefd. Een jaar lang heb ik dit doel voor ogen gehad als ik weer eens op de fiets stapte terwijl het regende of de windkracht weer eens 5 à 6 was.

Google op Stelvio en je ziet veelal de beroemde laatste stapel bochten. De eerste helft haarspeldbochten, in het bos, wordt wel eens vergeten. En dat is jammer, want die zijn om te smullen. Volgens mij heb je daar nog iets meer herstelmetertjes in de bocht dan bij de laatste set hairpins.

Het gaat lekker, al voelen de benen niet top aan. Toch is het tempo nog goed en zo nu en dan haal ik een andere fietser in. Ik schrik nog van een eekhoorn die van de berg af stormt. Het beestje kan nog net op tijd stoppen voordat ie tussen de spaken belandt. De ommekeer komt eigenlijk halverwege het bos. Een mountainbiker die ik heb ingehaald sluit even later weer aan. Nadat ik heb vastgesteld dat ik niet langzamer ben gaan fietsen, ga ik me toch storen aan deze man. Het slaat nergens op, die fietser probeert gewoon aan te haken.

Maar ik merk dat ik hem snel weer wil lossen. En dat moet ik gewoon niet willen op een berg van de buitencategorie. Ik raak hem wel ineens kwijt, maar heb ongetwijfeld weer met teveel krachten gesmeten. Staand in de bochten versnellen lukt in ieder geval bijna niet meer…

Ik probeer nog wat aan te zetten:

Maar plof al snel weer op het zadel:

Volgens mij weet ik de snelheid nog aardig vast te houden terwijl ik zicht krijg op Berghotel Franzenshöhe. Vanaf daar is het nog 6,5 kilometer. En 21 haarspeldbochten. Zomaar is de koek op. Het wordt harken en krijg last van het overige verkeer. Extra goed opletten in de krappe bochten met de vele motoren en auto’s. Het ademhalen gaat lastiger, zal wel door de hoogte komen. Geen kracht meer in de benen. En dan zijn 6,5 kilometers à 8/9 procent nog lang hoor.

Zicht op Berghotel Franzenshöhe:

Maar, mooi hè?:

Ik heb al snel in de gaten dat ik mijn beoogde tijd – onder de twee uren – nooit ga halen. Ik kom niet eens in de buurt. Het is afzien, maar dat geeft niks, dat is eigenlijk het aller lekkerste. Oké, geen toptijd, maar deze jongen fietst hier wel even de Stelvio op. De nummer één van mijn verlanglijst. Dubbeltrots op mezelf, al geef ik toe dat op de top eerst even de teleurstelling overheerst over mijn tijd.

Laatste bocht:

Oef:

Oef 2:

Stickers kijken met Christiaan:

Helaas kon mijn iPhone en/of Strava mijn route niet helemaal volgen: