Sportieve Fietser

Ze weet niet zeker of ze een shirt in mijn maat heeft. Ze = een verkoopster van een winkeltje op de top van de Stelvio, op een hoogte van 2758 meter. Als ik het windjackje wil passen, moet ik maar even binnen komen. Misschien heeft ze nog een juiste maat. Ze legt uit dat de meeste fietsers dun zijn, en dat ze dus vooral kleine maten in voorraad heeft. Ik zie het probleem niet en geef aan dat ik een XS wil proberen. Ik doe mijn winterjas uit – op de top Stelvio immers – en de verkoopster moet lachen. Ze pakt meteen het allerkleinste maatje – XXS – erbij. Mijn winterjas verhulde blijkbaar mijn postuur. De XS en de XXS zitten beide perfect. Ik koop uiteindelijk de XS, want die heeft nog wat ruimte over voor mijn ’tussenshirt’ die wat dikker is dan mijn zomershirtjes. Een paar jaar geleden droeg ik nog M’metjes. Op de dag van de beklimming van de Stelvio woog ik 63 kilogram. Toen ik begon met fietsen, in februari 2009 ter voorbereiding op de Alpe d’Huez was mijn gewicht 73 kilogram.

Zes jaar fietsen, tien kilo kwijt. Lijkt me niet verkeerd. Mijn weegschaal heeft overigens wel eens meer dan 80 kilo aangegeven. In mijn tweede fietsjaar zakte ik snel onder de 70 kilo-grens. Te snel vond ik en ik ben zelf naar een diëtiste gegaan. Haar conclusie: je eet te weinig. Een man van mijn leeftijd moet – zonder fanatiek sporten – al 8 boterhammen op een dag eten. Collega’s kijken me nog altijd raar aan als ik 8 bammetjes op mijn bureau leg. Of ik me even wil verantwoorden voor mijn 8 boterhammen… Als collega’s me eenmaal wat beter kennen zeggen ze vaak dat ik meer moet gaan eten.

De afgelopen jaren is er toch flink wat afgegaan. Mijn lichaamsbouw is zelfs helemaal veranderd de laatste twee jaren. Vooral de 6 weken hardlopen in het najaar van 2012 droegen daar volgens mij aan bij. Een laag gewicht is voor een klimmer natuurlijk perfect. Minder kilo’s omhoog=een snellere tijd. Ik vind dat ik altijd alles mag eten, maar heb me dit jaar toch wat ingehouden met het oog op Col de la Croix-de-Fer, Col du Grand Colombier, Stelvio en Passo Rombo. Maar bij een verjaardag sla ik bijvoorbeeld nooit een gebakje over. Ik heb me er zelf wel eens op betrapt dat ik wel aanleg heb in het doorslaan in het laten staan van lekkernijen. Gelukkig geef ik hier niet aan toe. Lijkt me erg ongezond om je zelf helemaal uit te hongeren. Bovendien fiets ik niet voor de gele trui. Bovendien: een slechte dag tijdens het fietsen (zoals de dag van de Stelvio) kan je meer kosten dan die ene kilogram extra. Ik wil best afvallen, maar wel op een gezonde manier.

Waar eindigt het? Geen idee. Eerst dacht ik dat 65 kilogram de ondergrens was. Ik denk dat het met 62 kilogram wel ophoudt. Maar 63 is ook goed hoor! Ik doe een nieuwe poging om al hardlopend te overwinteren – de eerste week training zit er op. Gezien de eerdere ervaringen met het hardlopen houd ik goed in de gaten dat ik genoeg blijf eten. Gelukkig let mijn vrouw ook goed op mij. Van haar mag ik niet nog magerder worden.

Gelukkig, mijn hardloopbroek past nog wel. Les 2 van Evy zit er al weer op.

— Silvan Vijver (@SilvanVijver) October 15, 2014