Sportieve Fietser

Rennende honden die een losgerukte ketting achter zich aan slepen. In tekenfilms is dat leuk. Dan zitten ze meestal achter een kat aan. In het echt is het veel minder. In de afdaling van La Toussuire, tijdens mijn vierde rit in de Alpen, kwam zo’n hond al blaffend op me af.

Ik had hem – en zijn blaffende kornuiten – al gezien én gehoord bij de klim naar het skidorp.

Agressief is het woord dat we zoeken.

In de afdaling ben ik ze eigenlijk al vergeten. Van boven heb ik beter zicht op de rij met grote hondenhokken, voor een een of andere loods. Een opvallend gebouw op deze berg. Zodra ze me zien slaat de hele club aan. Ik zie er eentje rennen. Dat is nieuw. Hij gaat het heuveltje af waar het pand op staat. Achter hem slingert een flinke ketting. Ik wacht tot het beest met een ruk tot stilstand komt, omdat de ketting niet verder gaat. Dat gebeurt niet. De ketting blijft slap en het beest rent al blaffend – agressief – op me af.

Eerlijk is eerlijk, ik ben geen hondenvriend. Ik vertrouw ze nooit. Het wordt er zo ook niet beter op. Ik heb een redelijke snelheid van het dalen, al is het daar niet echt steil. Ik moet ‘Cujo’ passeren en besluit maar hard te schreeuwen: hey hey! Het beest blijft staan en kijkt me aan. Ik versnel, kijk achterom en zie dat de hond niet achter me aan gaat. Met de schrik in de benen zie ik een paar bochten verderop weer een hond aan de rechterkant van de weg lopen. Het zal toch niet…
Oh wacht, deze heb ik de heenweg ook gezien. Deed niks. Hij kijkt me eens aan en de knop gaat volledig om! Al blaffend komt ook deze hond op me af. Die is niet speels. Ik begin maar terug te schreeuwen. Ik ben bang voor honden, maar ik word hier ook echt pissig van. Zijn baasje roept hem vanuit een huis op de berg terug. Ik steek mijn ongenoegen niet onder stoelen of banken. Honden die op hun eigen erf blaffen als je langs fietst, prima. Ben ik gewend van alle boerenerven in de Noordoostpolder en Friesland. Dit was andere koek.

De klim vanuit Jarrier, waar ons vakantiehuisje stond, naar La Toussuire, heb ik losgekoppeld van de tocht met de Col du Mollard. Via Jarrier is de tweede alternatieve route naar het skidorp waar de Tour de France steeds vaker finisht. Je kunt ook via Saint-Pancrace. De ‘officiële’ route gaat via Le Corbier. We hebben die weg in de auto afgedaald en het viel me wat tegen. Was een van de redenen om die route te laten varen.

De dag na de Col du Galibier ben ik ’s avonds naar La Toussuire gefietst, 12,4 kilometer. Onregelmatige klim waarbij de laatste kilometers het lastigst zijn. Ik had ook de wind wat tegen. De wind was koud trouwens, gelukkig had ik extra kleding mee. Dat kon ik goed gebruiken in de afdaling. De eerste niet-zomeravond tijdens onze vakantie. Ik kwam amper verkeer tegen en het uitzicht is onderweg fenomenaal! Helaas hield de batterij van de GoPro het in de afdaling snel voor gezien, dus geen beelden van de omgeving. Of van die twee honden. De opname duurt drie minuten. De camera verschuift door hobbels in de weg, waardoor ik ook nog in beeld kom.