Sportieve Fietser

Dat was em dan, mijn eerste valpartij met mijn racefiets. Gewoon in mijn eigen dorp, op een brug waar ik al zo vaak overheen reed. De weg was nat van de motregen, mijn voorwiel gleed weg en voordat ik er erg in had, zat ik op de grond. Met een zere hand en een zere kont. Gelukkig aan het eind van de training, dacht ik nog. Die 71 kilometer heb ik in ieder geval in de benen. Op koers voor de 250 kilometer deze week.

Ik sta op, constateer dat mijn kleren nog heel zijn maar dat mijn zadel en stuur wel schade hebben. De laatste 500 meter fiets ik naar huis. De schaafplekken op mijn kont zijn even pijnlijk onder de douche, maar ik maak me meer zorgen over mijn hand. In de loop van de dag steeds meer pijn. Het doet me denken aan zo’n twintig jaar geleden toen ik iets in mijn hand brak bij een val op een gladde brug (!) tijdens het hardlopen. Tijdlang in gips was het gevolg. Heel langzaam stijgt de angst dat de racefiets over een maand niet meekan naar Limburg. Aan de Pyreneeën wil ik helemaal niet denken. Het zal toch niet…

De zere linkerhand van twintig jaar geleden hield me destijds de hele nacht wakker. Mijn zere rechterhand doet dat nu niet. Dat gaf me wel wat hoop vanochtend. Omdat ik wel nog pijn had toch naar de dokterswacht gegaan. De arts drukt op mijn hand op zoek naar het pijnpunt. Conclusie: waarschijnlijk uiteinde arm gekneusd en niet bijvoorbeeld het middenhandsbeentje gebroken. Hij pakt mijn hand in met verband zodat de kneuzing rust krijgt. Over een aantal dagen moet het al beter gaan. Ik ben opgelucht en hoop dat dit snel voorbij is.