Sportieve Fietser

Het onweer van vrijdagavond had vanochtend plaatsgemaakt voor mist. Gelukkig niet met donder en bliksem drie cols over. Vandaag stond de transfer naar Pierrefitte-Nestalas op het menu, met de Col d’Azet, Col d’Aspin en de Col du Tourmalet, de nummer 3 van mijn verlanglijst. Een uitermate fraai programma waar ik erg naar uitkeek. Ik had er ook echt zin in vanochtend. Op deze cols heb je geweldig uitzicht op de imposante omgeving. Ik heb er niks van gezien. Mist dus.

Had nog de hoop dat ik in ieder geval op de Tourmalet nog boven de wolken/mist uit zou komen. Dus niet. Het werd een natte, winderige en op veel momenten een koude dag. Maar, man, wat heb ik genoten. Ik heb namelijk mijn klimmersbenen gevonden. Ze lagen op de Tourmalet. En nu er toch niks om mee heen te zien was, en ik dus ook niet hoefde te stoppen om foto’s te maken, kon ik in een lekker tempo doortrappen. Onderweg had ik me voorgenomen om na de wintersportplaats La Mongie te gaan versnellen. En dat lukte. De laatste tien kilometer van de Tourmalet gaan in gemiddeld 9 procent, behoorlijk gelijkmatig. En dat ligt me blijkbaar beter dan dat grillige van bijvoorbeeld een Port de Balès.

Afdalen in de mist

Een nieuwe ervaring was het afdalen in de mist. Wonderbaarlijk genoeg vond ik het afdalen nu minder spannend dan de eerste drie ritten. Zelfs auto’s en andere fietsers ingehaald in de afzink van de Tourmalet. De tank met zelfvertrouwen zit in ieder geval weer vol!