Sportieve Fietser

Wat had ik het een tijdje geleden leuk bedacht voor de eerste Vogezenrit deze zomer: Col du Donon als laatste klim van de dag. Nou, mooi niet! In de laatste week voor vertrek realiseerde ik me dat deze relatief eenvoudige beklimming juist een ideale opwarmer is en niet de afsluiter van een tocht. Dus als eerste naar de Col du Donon, een van de twee BIG-beklimmingen die ik wil meepakken in dit Franse middengebergte. Het vertrek vanaf het vakantiehuisje is ietwat chaotisch, door problemen met mijn Garmin. Ik laad de thuis gemaakte route en zie het traject wel, maar geen wegen. Helemaal geen kaart zelfs. Ik fiets na honderd meter prompt verkeerd en na een omweg van zo’n vier kilometer heb ik eindelijk de juiste lijn te pakken. Ik realiseerde me dat ik vergeten was de kaart op de Garmin te installeren waar de Vogezen op staan (meteen diezelfde avond hersteld).

Col du Donon

De Col du Donon vanaf Schirmeck over zo’n tien kilometer is niet zwaar. Vanaf Grandfontaine wordt het wel iets lastiger en verandert de omgeving ook echt naar een colwaardig landschap. Voordat je het weet, ben je op de top. BIG in de pocket. Redelijke benen.

Col de la Charbonnière

Afdalen en de weg zoeken naar Fouday. De route loopt over een doorgaande 90km-weg. Een drukke weg waar de vrachtwagens de gang er in houden. Maar Frankrijk stelt me opnieuw niet teleur: al het verkeer gaat ruim om mij heen. In Fouday start de klim van de Col de la Charbonnière, het hoofdnummer van de dag: 8,5 kilometer klimmen à 6,5 procent. Let op, na Waldersbach met nog zes kilometer voor de boeg zakt het gemiddelde percentage niet meer onder de 7,5. Een serieuze beklimming, zeker voor de Vogezen. Ik moest denken aan de Ballon d’Alsace die ik in 2013 beklom.

En, beste mensen, de Col de la Charbonnière is een stuk mooier dan die klassieker, tenminste van de Saint-Maurice-sur-Moselle-kant. Ik weet dat het een echte beklimming is om de benen te testen, maar daarvoor voel ik me niet sterk genoeg, standaard op de eerste klimfietsdag. Geen gejaag dus, maar in een lekker ritme naar boven fietsen. Bovenop kun je linksaf slaan om direct de tweede BIG te claimen: Champ du Feu. Maar die komt later. Dus ga ik rechtdoor om een paar kilometer heerlijk af te dalen (hier fiets ik later omhoog naar Champ du Feu).

Col du Kreuzweg en Cote Mille

Iets afgeleid door het mooie uitzicht dat soms tussen de bomen door te zien is waardoor ik teveel afrem, kan ik niet in volle vaart aan de korte klim naar Col du Kreuzweg beginnen. Dus niet op het grote blad omhoog knallen.

De afdaling naar Le Hohwald is fraai. Het is sowieso lekker afdalen in de Vogezen. Nergens is het echt steil, vaak kun je gewoon meetrappen. In Le Hohwald neem ik de afslag naar Obernai en kan ik meteen weer klimmen. Via Welsbruch fiets ik naar Cote Mille.

Bijna alles is door het bos. Er is geen kip op de weg, heer-lijk stil. Echt genieten! De laatste kleine kilometer gaat het asfalt nog even vies omhoog. Niet erg, want er wacht nog een afdaling. Tijdens deze afzink passeer ik Le Struthof, een voormalig concentratiekamp. Na 76 kilometer ben ik weer terug. Een mooie eerste rit!