Sportieve Fietser

Vanuit Villé gaat de klim naar Champ du Feu over 13,4 kilometer à 6,1 procent. Dat is een behoorlijke klim voor de Vogezen. In het noordelijke deel van dit middengebergte is Champ du Feu de hoogste top te bereiken met de racefiets. In de winter kun je daar wat langlaufen en skiën. Tijdens ons verblijf deze zomer was er op de top niks te beleven. Maar goed, de klim van ruim 13 kilometer greep ik in mijn tweede Vogezenrit aan om deze als tijdrit te benaderen.

Col de Steige

De aanloop vanaf ons vakantieadres ging net als de eerste fietstocht over een drukke weg. Deze keer wat langer, namelijk tot Saint-Blaise-la-Roche. Daar begint de Col de Steige, met lage stijgingspercentages goed om de benen, die niet goed maar ook niet slecht aanvoelen, op te warmen. Via een vermakelijke afdaling met dezelfde percentages, rijd ik richting Villé. Goed eten en nog een plaspauze om straks in Villé van start te gaan. Na een aanloopje in die plaats fiets ik over de denkbeeldige startlijn voor mijn ‘race tegen de klok’. Eén doel: onder het uur fietsen. Qua afstand is de beklimming vergelijkbaar met Alpe d’Huez. Qua gemiddeld stijgingspercentage 6,1 tegen 8,1 natuurlijk niet. Maar leuk om te kijken of de illusie om binnen 60 minuten de Alpe d’Huez te bedwingen ook echt een illusie is. De eerste drie kilometers tot Breitenbach zijn eenvoudig en ik maak simpelweg de fout door te hard van stapel te lopen. Ik zou beter moeten weten. Wat rest is tien kilometer harken, schrapen, duwen, trekken en zwoegen om de gemiddelde snelheid boven de 13,4 per uur te houden. Ik heb mijn Garmin gewoon door laten lopen, dus heb geen idee hoe lang ik onderweg ben. Blind ‘rammen’ dus.

Na het passeren van de afslag richting de Col de Kreuzweg wordt het nog net wat zwaarder, op de Col de la Charbonnière heb je even de kans om de benen wat rust te gunnen. Dan volgt de sprint naar de toren van de Champ du Feu. Om de toren ligt een rotonde. Daar is de finish. Op de rotonde druk ik mijn lap af op de Garmin. In beeld: 59.58. Een andere fietser lacht naar me (ik zie herkenning) terwijl ik me aan het uitsloven ben. Hij biedt even later aan om mij op de foto te zetten bij de toren en het colbordje. Onder het uur, dan moet ik tevreden zijn toch? Hoewel de benen niet geweldig waren en ik de klim niet goed heb ingedeeld was ik toch ietwat teleurgesteld. Ik had gehoopt toch ruimer onder het uur te zitten. Dat van die Alpe d’Huez blijft dus een illusie.

Zicht van Champ du Feu richting Col de la Charbonnière.

Geweldige afdaling

Voor de afdaling kies ik niet de snelste route, maar de weg terug naar de Col de la Charbonnière en dan afdalen naar de Col de Steige. Na een stukje omhoog begint dan eindelijk de afdaling. En, in tegenstelling tot vele andere wegen in (dit deel van) de Vogezen, kun je op best veel plekken onderweg genieten van het uitzicht. Geweldig! Ik stop meerdere keren onderweg om foto’s te maken. De berg Climont steelt de show in het landschap. De afdaling is heerlijk en snel, nou ja, afgezien van mijn fotomomenten dan. Op de Col de Steige is het weer dezelfde weg terug naar het vakantiehuis.