Sportieve Fietser

Een steek in mijn rechterbeen en ik verstap me bijna. Wat is dit nou weer? Het gebeurt in onze keuken op een vrijdagochtend, begin maart. Het zijn van die pijntjes die iedereen wel eens heeft. Toch? Dat je uit het niets ineens ergens in je lichaam pijn hebt. Een uur later ben je dat al vergeten en het komt ook nooit meer terug. Dit been houdt me wat langer bezig. Ik heb helemaal geen zin aan blessures, 3,5 maand voor de trip naar de Pyreneeën. De volgende dag fietsen, dan is het vast al over. Niet dus. Continue Reading »

Dat was em dan, mijn eerste valpartij met mijn racefiets. Gewoon in mijn eigen dorp, op een brug waar ik al zo vaak overheen reed. De weg was nat van de motregen, mijn voorwiel gleed weg en voordat ik er erg in had, zat ik op de grond. Met een zere hand en een zere kont. Gelukkig aan het eind van de training, dacht ik nog. Die 71 kilometer heb ik in ieder geval in de benen. Op koers voor de 250 kilometer deze week. Continue Reading »

Hoeveel BIG’s heb je? Na twee keer deze vraag gesteld te hebben, houd ik het voor gezien. 314 en 135 BIG’s zijn de antwoorden. Ik heb er nog maar 36. Voor de duidelijkheid, het gaat hier niet om varkens, maar om beklimmingen als fietser. Ik had het kunnen weten, zo’n vraag stellen tijdens een nationale bijeenkomst voor leden van Cycling BIG (voorheen Challenge BIG) afgelopen zondag in Velp. De dag was als klimclinic bedacht om geld in te zamelen voor de vernieuwde website. Cycling BIG draait om 1000 geselecteerde beklimmingen: ‘een elitaire lijst gekozen door de regionale managers die de mooiste bergen en passen hebben geselecteerd in Europa’. Sommigen zijn al tientallen jaren op jacht naar nieuwe BIG’s, ik ben nog maar 6 jaar lid. Overigens heb ik ook niet de ambitie om 1000 te halen. Dat is nog maar twee fietsers gelukt. Continue Reading »

Ik probeer mijn stempelkaart te pakken uit een jaszak, achter op mijn rug. Het lukt me niet met mijn handschoen aan. Ik heb amper gevoel in mijn vingers. Verdoofd van de kou. Ik doe mijn kletsnatte fietshandschoen uit en ik slaag er nu wel in de stempelkaart vast te pakken. Na de stempel in Cafe Basta in het centrum van Harlingen stop ik de stempelkaart weer terug. Ik ben bezig aan de Winterfiets Elfstedentocht en ben over de helft. Een graad boven nul, windkracht 5 en bijna de hele dag al regen. Nu moet ik nog mijn handschoen aantrekken. Ik doe er een minuut over. Echt één minuut! Verkleumde vingers en een natte handschoen is niet echt een winnende combinatie. Blijkbaar ziet het er zo sneu uit dat ik van een vrouw een kop warme chocolademelk krijg aangeboden. Continue Reading »

Nu januari voorbij is, heb ik nog 4 maanden (en een beetje) voor het vertrek naar de Pyreneeën. Niet zoveel meer eigenlijk, maar genoeg om er juni klaar voor te zijn: 9 ritten van gemiddeld 100 kilometer en 3300 hoogtemeters door de Pyreneeën. Er zijn wel eens dagen dat ik me afvraag of het wel zwaar genoeg is. Ik wil mezelf toch goed testen? Maar de meeste dagen heb ik ze wel op een rijtje en vraag ik me af hoe ik deze opgave ga volbrengen. Aan mijn arbeid in januari ligt het in ieder geval niet. Tenminste, dat denk ik. Continue Reading »

Gekkenwerk eigenlijk, maar wel goed voor de kilometers: de Winterfiets Elfstedentocht op 14 februari. Een route van 200 kilometer die zoveel mogelijk langs de schaatsroute van de Tocht der Tochten gaat. Geen idee hoe het die dag zal gaan. Dat hangt vooral af van het weer. Zon en 10 graden zoals vandaag zou natuurlijk prima zijn! Maar de -2 van vorige week is een stuk minder. Of al die regen en wind die ik dit jaar al ben tegengekomen. Bij aanhoudende regen en kou helpt zelfs mijn winteroutfit me niet meer… Fingers crossed!

Natuurlijk op mijn weblog de meest gelezen blogs in 2015. Gemakshalve ook de meest gelezen pagina’s op een rijtje gezet. Allemaal oude blogs, ha! Continue Reading »

Wat een sjaak, denk ik als ik hem zie fietsen. Ik ben even gestopt in Makkum om foto’s te maken. Leuk voor Strava. Die sjaak fietst voorbij, op een sportfiets, sportkleren aan, muts op, geen helm. Ik stap op en fiets op een afstandje achter hem aan. Die man fietst gewoon over de weg en niet over het verplichte fietspad. Zucht. Als we Makkum achter ons laten, moet ik er even een schepje bovenop doen om het gat niet groter te laten worden. Ik heb me weer eens vergist in het uiterlijk van iemand. De eerste keer dat me dat overkwam was tijdens een hardloopcross in – volgens mij – Appelscha. Ik was toen nog maar een jongetje en zag voor de start een jongen lopen in slordige, oude kleren en een smoezelige gezicht, met de dropresten nog om de mond. Geen concurrent, oordeelde ik. Na afloop, terwijl ik nog naar adem stond te happen, nam die jongen op het hoogste schavot de eerste prijs in ontvangst. Hij had zojuist iedereen helemaal naar huis gelopen. Met drop in zijn mondhoeken. Continue Reading »